Είμαι υποχρεωμένος να αρχίσω να γράφω ξανά. Ο συγγραφέας το έχει ανάγκη, αλλά κι εγώ το ίδιο. Υπάρχουν ανάγκες σαν την αναπνοή, που δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, είτε τις ικανοποιείς είτε παύεις να υπάρχεις. Το γράψιμο δεν ανοίκει σε αυτές. Μπορείς να υπάρχεις χωρίς να γράφεις, αλλά τί είδους ύπαρξη θα είναι αυτή; Ίσως να είναι μία πιο ουσιαστική ύπαρξη, ίσως να σου δίνει τη δυνατότητα να ζεις αυτά που κανονικά θα έγραφες ή έστω να προσπαθείς να ζείσεις κάτι παρόμοιο.
Ας πούμε ότι μόλις γενιέσαι, σε κλοπνοποιούν. Ο κλόνος σου (ή εσύ, δεν έχει σημασία, είσαστε ίδιοι) ζει εντελώς απομονομένος από εσένα (κι εσύ από εκείνον). Οι περίεργοι τύποι που πειραματίζονται πάνω στην ύπαρξη σου (δεν είναι άραγε αυτός ένας καλός ορισμός του θεού;) δεν επεμβαίνουν στο πως μεγαλώνετε και τί κάνετε, παρά μόνο σε ένα σημείο. Εσένα σε ωθούν να γράφεις, και τον κλόνο σου τον αποτρέπουν. Το αποτέλεσμα είναι ο κλόνος σου να ζει πιο ενδιαφέρουσα και έντονη ζωή, ενώ εσύ γράφεις.
Αν κάποιος κάτσει και καταγράψει το τί έζεισε ο κλόνος σου, και μετά το αντιπαραβάλει με τις ιστορίες που έγραψες εσύ, το συμπέρασμα θα είναι αβίαστο: η ζωή του κλόνου σου πήγε χαμένη. Οι δικές σου ιστορίες είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες, γεμάτες βαθιές αναζητήσεις, στοχασμούς πάνω στη ζωή και το σύμπαν, περιπέτειες, χρώματα, άλλωτε έντονα κι άλλωτε μουντά, ταξίδια κι εξωτικά τοπία, ενδιαφέρουσες οπτικές της καθημερινότητας. Ακόμα κι οι βαρετές στιγμές, οι ασήμαντες, έχουν αρωματιστεί με το θείο άρωμα που εμποτίζονται όλα τα πλάσματα και τα αντικείμενα που αποτελούν δημιούργημα της φαντασίας ενός συγγραφέα.
Όμως, η αλήθεια είναι ότι η ζωή του συγγραφέα, πέρα από τα έργα του, δεν ήταν τίποτα ή σχεδόν τίποτα το ιδιαίτερο. Όλη η δημιουργική του προσπάθεια, όλη η φαντασία, η εκτίμιση στο ωραίο, η αγανάκτιση, η αγάπη και το μίσος του διοχετεύτηκαν στα έργα του. Εκεί που ο κλόνος κυνιγούσε όμορφα κορίτσια, ο συγγραφέας έγραφε γι αυτά. Εκεί που ο κλόνος είχε τις πρώτες του εμπειρίες μαζί τους, ο συγγραφέας έγραφε για τον ιδανικό έρωτα, τις μαγικές του στιγμές (που μπορεί και να μην τις έννιωσε ποτέ του στ’ αλήθεια) του αγγίγματος και τη ζέστη των σωμάτων. Εκεί που κλόνος έκανε παρέες με τύπους από τη γειτονιά, το πανεπιστήμιο ή τη δουλειά, ο συγγραφέας έγγραφε για βαθιές φιλίες, για περίπλοκες σχέσεις, άσπονδους φίλους και μισιτούς εχθρούς που η μοίρα τους αναγκάζει να συνεργαστούν. Όταν ο κλόνος πήγενε διακοπές στο χωριό, ο συγγραφέας περιέγραφε καυτά καλοκαίρια σε τροπικά μέρη ή γραφικούς ψαράδες στα ελληνικά νησιά. Πιάνετε το νόημα, έτσι δεν είναι;
Δεν ξέρω ποιος από τους δύο θα ήθελα να είμαι. Μάλλον έχω υπάρξει και οι δύο. Τώρα δεν είμαι κανένας από αυτούς, αλλά μοιραία κάποια στιγμή θα ξαναγίνω είτε ο ένας είτε ο άλλος. Ο συγγραφέας ή ο κλόνος του.
