ΧΠΚΚ

Inland Empire: η εξήγηση

Ξέρω ότι είναι περσινή η ταινία, αλλά εγώ σήμερα την είδα. Το Inland Empire του Lynch δε βγάζει νόημα, όπως και όλες οι ταινίες του σε πρώτη ανάγνωση (με εξέρεση, ίσως, το Μαλχόλαντ που ψιλοκατάλαβα με την πρώτη τι παίζει και που το πάει, καθώς και το Στρέιτ Στόρυ που είχε πιο οικία στο σινε-κοινό μορφή).

Έτσι, έψαξα τον ίντερνε για ερμηνίες. Έψαξα, έψαξα, έψαξα. Αυτό συνέβαινε πάντα με τις ταινίες του Λύντς. Τις βλέπεις, δεν καταλαβαίνεις χριστό, ψάχνεις για έτοιμες ερμηνίες, τις ξαναβλέπεις και τότε λες "α, τελικά είχε πλάκα". Μοιάζει λίγο με κάποια δύσκολα παιχνίδια που θέλεις να πας παρακάτω για να δεις πως εκτυλίσσεται η υπόθεση, αλλά δεν βρίσκεις τη λύση στο γρίφο. Βρίσκεις το walkthrough και μετά ξαναπαίζεις το παιχνίδι κι όταν δεις τους γρίφους που δεν μπορούσες να λύσεις λες "α, τι έξυπνος γρίφος, έπρεπε να το είχα σκεφτεί".

Ωστόσο, στη συγκεκριμένη ταινία οι απόψεις που βρήκα ήταν "μάλλον δεν έχει συγκεκριμένη ιστορία". Κάποιος, μάλιστα, κριτικός ισχυρίζεται ότι ο Lynch δεν ήξερε από την αρχή την ιστορία της ταινίας, αλλά άρχισε να την αντιλαμβάνεται προς το τέλος της. Απλώς αγόρασε μια καινούρια ψηφιακή κάμερα, και γύριζε διάφορες σκηνές και φάσεις με αυτήν, για να τη δοκιμάσει. Επειδή ακριβώς είναι ο Lynch, μπορούσε να το κάνει αυτό με 2-3 διάσημους ηθοποιούς του χόλυγουντ, αντί για να τραβήξει τη γάτα του ή τον κουμπάρο του.

Κι εδώ μπαίνει η υποψία. Φαντάσου ότι είσαι κριτικός ταινίας και βλέπεις το Ίνλαντ Εμπάιαρ. Έχεις δύο επιλογές: (α) θα τα βάλεις με τον μέγα Λυντζ λέγοντας ότι η ταινία του ήταν μια παπαριά και μισή ή (β) θα ενθουσιαστείς από το αριστούργημα, θα καθυσηχάσεις τους αναγνώστες σου και θα τους αποκαλύψεις τη λύση του μυστηρίου. Το (α) είναι πολύ δύσκολο να το κάνεις, διότι αν βγει κάποιος και εξηγήσει την ταινία εσύ θα φανείς μαλάκας. Οπότε, πας στο (β).

Λες, λοιπόν, τι γαμάτη που ήταν η ταινία, τι υπέροχος ο Λυντς, και τι εκπληκτικές οι αναφορές στις παλιότερες ταινίες του. Τις οποίες, παρεμπιπτόντως γνωρίζεις τέλεια, και κάνεις μια σχετική επίδειξη που σου τρώει 2-3 παραγράφους. ΟΚ, τα κατάφερες να γεμίσεις το μεγαλύτερο μέρος του διαθέσιμου χώρου. Η στήλη απαιτεί από εσένα 2 παραγράφους ακόμα. Ήρθε η ώρα να αποκαλύψεις το μεγάλο μυστικό!

Και το μεγάλο μυστικό είναι ότι... δεν έχεις ιδέα. Αλλά δεν μπορείς να το γράψεις αυτό! Οπότε τους λες ότι δεν υπάρχει μεγάλο μυστικό, κι ότι ο Λυντς απλώς δοκίμαζε την κάμερά του, ή απλώς παρέθεσε μία σύνθεση από σεταρίσματα και σκηνές που γύρισε σε ανεξάρτητες στιγμής δημιουργικής έπαρσης. Μπορείς με ασφάλεια, επίσης, να ισχυριστείς ότι πάρα πολλά πράγματα αφορούν στο υποσυνείδητο, ότι ο Lynch μιλάει απ' ευθείας στο ID, κι όχι στη λογική (μου πέρασε κι εμένα από το μυαλό στη σκηνή με τους λαγούς).

Οι κριτικοί, λοιπόν, αποφεύγουν να εξηγήσουν την ταινία, είτε επειδή όντως δεν είχε ξεκάθαρη πλοκή, είτε επειδή δεν την κατάλαβαν.

Εσείς έχετε καμιά σχετική ερμηνεία;

Σχεδίασα τις παραπάνω εικόνες έτσι ώστε να έχουν θετική επίδραση στο ασυνείδητο. θα πρέπει, όμως, να τις συνδυάσετε με τη σωστή γαλήνια μουσική και να μην επιτρέψετε εξωτερικές επιρροές να σας αποσπάσουν την προσοχή. Πάρτε βαθιά ανάσα και απολαύστε τις με ανοιχτά τα μάτια. Κάνουν και για φόντα στην επιφάνεια εργασίας.

R.I.P.

Ο Michael Jackson όταν ήταν ακόμα μαύρος (και ζωντανός).

Οι Πειρατές της Ευρωβουλής

"Έδρα στην Ευρωβουλή φαίνεται ότι εξασφαλίζουν οι Σουηδοί πειρατές του Διαδικτύου"

http://www.in.gr/news/article.asp?lngEntityID=1021441&lngDtrID=252

Το κόμμα των Πειρατών ιδρύθηκε το 2006 στη Σουηδία από ανθρώπους που είχαν σαν βασικό αίτημά τους την ελεύθερη ανταλαγή αρχείων μέσω διαδικτύου. Η σχέση του κόμματος των πειρατών με τον γνωστό κόμβο PirateBay (που επίσης εδρεύει στη Σουηδία) είναι ιδιαίτερα στενή.

Αρχικά, οι Σουηδοί γελούσαν με τους Πειρατές, θεωρώντας τους μάλλον γραφικούς. Τώρα, όμως δε γελάει κανείς! Οι Πειρατές είναι τρίτο κόμμα στις Σουηδικές ευρωεκλογές, εξασφαλίζοντας 1 με 2 έδρες στο ευρωκοινοβούλιο. Δηλαδή, όσες ο Τσίπρας και οι Οικωλόγοι - πράσινοι μαζί.

Η πολιτική αντίληψη ότι κόμματα σαν αυτό των πειρατών δεν είναι σοβαρά, δεν είναι σοβαρή. Όλα τα mainstream κόμματα ασχολούνται κυρίως με το πως διαχειριστούν τα λεφτά (αυτά που έρχονται, αυτά που φεύγουν, τα νόμιμα, τα παράνομα, τα δίκαια και τα άδικα). Αυτοί μιλάνε για την ελευθερία έκφρασης και την ελευθερία διάδωσης της γνώσης.

Το μύνημά τους όχι μόνο δεν είναι αστείο, αλλά, αντίθετα, είναι ένα από τα πρωταρχικά και διαχρονικά ζητήματα της πολιτικής. Όχι μόνο αυτό, αλλά ίσως να πρόκειται για το σημαντικότερο ζήτημα της πολιτικής, την προϋπόθεσή της: την ελευθερία. Χωρίς ελευθερία έκφρασης και σκέψης, η πολιτική δεν υφίσταται.

Σε μια εποχή όπου το κυρίαρχο πολιτικό επιχείρημα είναι η ασφάλεια, σε έναν κόσμο όπου μας ζητούν να είμαστε επιφυλακτικοί και να κλειδωμένοι στα σπίτια μας, η προβολή του βασικότερου αιτήματος όλων των πολιτικών επαναστατικών κινημάτων μοιάζει περίεργη στους καθεστωτικούς δημοσιογράφους, που παρουσιάζουν την επιτυχία των Πειρατών σαν μια παραξενιά των Σουηδών. Δεν μοιάζει, όμως, και τόσο περίεργη στους πολίτες.

Λέτε να δούμε πειρατές και στην ελληνική πολιτική σκηνη;

The Terminator

Το κείμενο αυτό το έχω δημοσιεύσει σε τόπο μυστικό που δεν σκοπεύω να σας πω. Είναι κριτική της ταινίας "The Terminator" του 1984. Θα μου πείτε "ήμαρτον, όταν ήσουν πιτσιρικάς, την είχε δείξει 600 φορές η τηλεόραση". Όμως, όταν ήμουν πιτσιρικάς, δεν είχα δει καθόλου σινεμά. Δεν είχα πάει, δηλαδή, ποτέ στον κινηματογράφο, ούτε είχαμε βίντεο μέχρι όταν έγινα 15, κι όταν αποκτήσαμε το χρησιμοποιούσαν πιο πολύ οι γονείς μου για να βλέπουν παλιές ελληνικές ταινίες (ίσως και τσόντες, αν και ποτέ δεν κατάφερα να το αποδείξω).

Αργότερα, είδα αρκετό σινεμά. Υπήρχαν κάποιες χρονιές που πήγαινα καθημερινά στον κινηματογράφο και κάποιες μέρες νοίκιαζα και 1-2 ταινίες για να δω μετά το σινεμά. Λες και ήθελα να καλύψω το χαμένο έδαφος. Και σίγουρα κάλυψα αρκετό. Από τότε που ξεκίνησα να είμαι φοιτητής, κατάφερα να δω αρκετές ταινίες, κυρίως διάφορα χολυγουντιανά δημιουργήματα, αλλά και ανεξάρτητο κιν/φο, και ευρωπαϊκό, και κουλτουριάρικο, και ιρανικό και κινέζικο και γιαπωνέζικο και κουλτ και ταρκόφσκυ και αιζενστάιν που λέει ο λόγος. Άραγε,  η μανία μου με το σινεμά στην (κάπως εκτεταμένη) περίοδο που ήμουν φοιτητής στέκει σαν λόγος για να ξαναδώ και να έχω να σχολιάσω το Terminator του 1984;

Κατ΄αρχήν, μετά από λίγη κινηματογραφική πείρα τα βλέπεις αλλιώς τα πράγματα. Αυτό που ως πιτσιρικάς ονόμαζες "σκουπιδότοπος με εκρήξεις" τώρα το λές "post-apocalyptic τοπίο". Το σενάριο, οι διάλογοι, τα κατ του σκηνοθέτη, τα κοντινά, όλα αυτά αξιολογούνται πολύ διαφορετικά τώρα που έχεις δει τι ακολούθησε και πόσο επηρέασαν ταινίες σαν το Terminator το χολυγουτιανό σινεμά των επόμενων χρόνων.

Κατά δεύτερον, άτομα σαν τον Σβαντζενέγκερ ή τη Λίντα Χάμιλτον έχουν διανύσει μία μεγάλη πορεία μέσα στα 25 χρόνια που ακολούθησαν, και είναι νοσταλγικό και κάποιες φορές αστείο να τους βλέπεις νεαρούς. Αντίστοιχα είναι τα συναισθήματα όταν παρατηρείς τα κουρέματά και τα ρούχα τους, τα αυτοκίνητα που οδηγούν, τις τηλεοράσεις, τη γιγάντια συσκευή που χρησιμοποιούσαν για φορητό κασετόφωνο ή το γεγονός ότι χρησιμοποιούν τηλέφωνα - κερματοδέκτες που βρίσκονται πρακτικά παντού.

Κατά τρίτον με όλες αυτές τις ταινίες που είδα ως φοιτητής, ξέχασα αυτές που είδα ως παιδί. Θυμόμουν αμυδρά ένα κακό ρομπότ να αναδύεται από τις φλόγες, αλλά δε θυμόμουν κάτι περισσότερο.

Τέλος, τόσο ο terminator όσο και ο άνθρωπος που έρχεται να προστατεύσει τη Σάρα Κόνορ από αυτόν, έρχονται από το μακρινό έτος 2029. Δηλαδή, βρισκόμαστε 25 χρόνια από την εποχή που εκτυλίσσεται η ταινία και μόλις 20 χρόνια από το... πολύ μακρινό μέλλον που την απειλεί. 

Η Σάρα Κόνορ, λοιπόν, δεν έχει ιδέα ότι ένας εξολοθρευτής - ρομπότ με ανθρώπινη εμφάνιση έρχεται στο 1984 από το μέλλον για να την εξοντώσει. Επίσης, δε γνωρίζει ότι ταυτόχρονα, σε μία βρώμικη αλάνα της ίδιας πόλης φτάνει από το μέλλον ένας άνθρωπος που θα προσπαθήσει να σταματήσει τον εξολοθρευτή. Καθώς ο Εξολοθρευτής καθαρίζει με τη σειρά όλες τις Σάρα Κόνορ που βρίσκει στον τηλεφωνικό κατάλογο, ο προστάτης φτάνει πρώτος (οριακά, βέβαια) και τη σώζει. Ο εξολοθρευτής θα τους καταδιώξει. Οι δυο τους, φυγάδες, θα συνδεθούν στενά. Πολύ στενά.

ΠΡΟΣΟΧΗ - ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΤΕ ΔΕΙ ΤΗΝ ΤΑΙΝΙΑ, ΠΑΡΑΚΑΤΩ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΩ ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Εκεί ο άνθρωπος από το μέλλον, που λέγεται Κάιλ Ρις, θα της εξηγήσει ότι κάποια στιγμή οι μηχανές και τα γκομπιούντερς θα ξεκινήσουν πυρηνικό πόλεμο. Λίγοι άνθρωποι θα επιβιώσουν και θα χρησιμοποιηθούν από τις μηχανές ως σκλάβοι. Ωστόσο, ο γιος της Σάρα θα οργανώσει την αντίσταση και την αντεπίθεση εναντίων των μηχανών. Οι μηχανές φαίνεται να χάνουν το παιχνίδι, γι αυτό στέλνουν πίσω στο παρελθόν έναν εξολοθρευτή που θα τη σκοτώσει αλλάζοντας το μέλλον (που για τις μηχανές και τον Κάιλ είναι το παρόν). Η μηχανή του χρόνου "στέλνει" στο παρελθόν δύο άτομα, πριν καταστραφεί ολοσχερώς.

Ο γιος της Σάρα είναι ο μεσσίας κι η Σάρα η μητέρα του. Ποιος είναι, όμως, ο πατέρας; Εύκολα φαντάζεται κανείς πως ο Κάιλ Ρις, προφανώς ερωτευμένος με τη Σάρα, που στα μάτια του είναι ιστορικό πρόσωπο και ηρωίδα, θα είναι ο πατέρας του μεσσία, ή αλλιώς ο μεσσίας γιος της Σάρα θα είναι καρπός του έρωτά της με τον Κάιλ. Η επιστροφή του στο παρελθόν, λοιπόν, δεν έγινε μόνο για να σταματήσει τον αδίστακτο εξολοθρευτή, αλλά κυρίως για να σπείρει το μεσσία.

Στους φαύλους κύκλους, κάθε άτομο είναι η αιτία και το αποτέλεσμα. Η Σάρα είναι η μητέρα κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι ο στόχος του εξολοθρευτή και ο πόθος του Κάιλ. Ο οποίος Κάιλ είναι ο πατέρας, κι αυτό έχει σαν αποτέλεσμα να είναι ο πιστός στρατιώτης που θα αναλάβει να θυσιαστεί για να γλιτώσει το σωτήρα της ανθρωπότητας. Ο γιος της Σάρα είναι αυτός που δίνει την εντολή στον Κάιλ να γυρίζει στο παρελθόν, αλλά ταυτόχρονα είναι και το αποτέλεσμα της συνεύρεσης των δυο. Τέλος, ο Εξολοθρευτής είναι, ίσως, η πραγματική αιτία που δημιουργείται αυτός ο φαύλος κύκλος: επιστρέφει στο παρελθόν, αναγκάζοντας τον Κάιλ να ακολουθήσει.

Οι μηχανές, λοιπόν, δεν τα υπολόγισαν καλά τα πράγματα. Αν, απλώς, κατέστρεφαν τη μηχανή του χρόνου, ο σωτήρας των ανθρώπων, ο γιος της Σάρα, δεν θα υπήρχε ποτέ. Θα τον είχαν εξαφανίσει αν ΔΕΝ έστελναν τον εξολοθρευτή στο παρελθόν. Έτσι, ο εξολοθρευτής είναι, τελικά, η αρχή και το τέλος του φαύλου κύκλου.

Ομολογώ ότι η ταινία με παρέσυρε, παρά τους απλοϊκούς διαλόγους και την εύκολη αλληλουχία των γεγονότων. Ίσως, πάλι, να με παρέσυρε ακριβώς με την απέριττη αφήγησή της. Ίσως να φταίει που ανήκω κι εγώ σ' αυτή τη γενιά που αγάπησε τις ταινίες με σύνθετη ιστορία, απρόσμενο τέλος, ταξίδια στο χρόνο, την αιώνια πάλη ανάμεσα στον άνθρωπο και τη μηχανή, τα όπλα από το μέλλον που κάνουν "τσουβ τσουβ" και τα ρομπότ που εμφανίζουν κώδικα ασέμπλυ στο εσωτερικό των κόκκινων ματιών τους.

Έχω πολύ καιρό να δω να βγαίνει ταινία όπως αυτή θεματολογικά, που ασχολείται, δηλαδή, με το φόβο του ανθρώπου απέναντι στη μηχανή. Επίσης, με τίποτα δεν υπάρχει περίπτωση να δούμε το χόλυγουντ να κάνει ταινία που οι καλοί είναι αντάρτες - επαναστάτες κι οι κακοί είναι η κυρίαρχη τάξη. Και ίσως μου έλειψε.

Διάλογος για την παιδεία: με αφορά (!?)

"Με αφορά" λέγεται το ιστολόγιο (blog στα ελληνικά) που "άνοιξε" το Υπ.Ε.Π.Θ. στα πλαίσια του διαλόγου για την παιδεία. Η διεύθυνση του ιστολογίου είναι http://www.meafora.gr (βγαίνει από το me afora, δηλαδή με αφορά - προφανώς η παιδεία και τα προβλήματά της). Παρακάτω σχολιάζω καλοπροαίρετα και με κάθε επιφύλαξη.

Η αξία μίας πληροφορίας είναι αντιστρόφως ανάλογη του όγκου των πληροφοριών με τις οποίες "γειτονεύει". Για παράδειγμα, σε αυτό το blog βγαίνει ο καθένας και λέει ό,τι του κατέβει. Έτσι, η ισχύς κάθε άποψης διαιρείται με το σύνολο των απόψεων που δημοσιεύονται στο blog και αξία της μειώνεται εντυπωσιακά. Στο τέλος, ο αναγνώστης του blog διαβάζει ένα ψηφιδωτό απόψεων που όλες μαζί σχηματίζουν ένα γκρίζο θόρυβο (ο θόρυβος δεν είναι μόνο ακουστικό φαινόμενο, αλλά και οπτικό, επομένως μπορεί να είναι γκρίζος - και συνήθως είναι).

Η αναλογία με το ψηφιδωτό είναι, πιστεύω, αρκετά χρήσιμη στην κριτική αυτής της ενέργειας του υπουργού: αν τοποθετήσουμε τις ψηφίδες με τυχαίο τρόπο (όπως γίνεται τώρα), θα έχουμε θόρυβο. Για να έχουμε διάλογο, θα πρέπει να τεθούν συγκεκριμένα ζητήματα προς συζήτηση και στη συνέχεια να υπάρξουν τοποθετήσεις ανά θέμα. Η τοποθέτηση επί του συνόλου των θεμάτων είναι μία ιδιαίτερα δύσκολη τέχνη που, όσο κι αν είναι απαραίτητη σε ένα διάλογο, δεν την κατέχει ο καθένας. Αντίθετα, η άποψη του κάθε εμπλεκόμενου στα ζητήματα που τον έχουν απασχολήσει και τον απασχολούν είναι η ζωή ενός διαλόγου.

Με βάση τα παραπάνω, η κίνηση του υπουργείου να ανοίξει blog που θα συμβάλει στο διάλογο για την παιδεία είναι είτε (α) κίνηση εντυπωσιασμού χωρίς καμία ουσία, είτε (β) αποτυχημένη απόπειρα εφαρμογής των ΤΠΕ στη δημόσια διοίκηση.

The road is marked by light

Του χρόνου πάλι...

Η κινηματογραφική λέσχη Χίου ολοκλήρωσε και τη φετινή της διαδρομή. Του χρόνου πάλι...

(τα πάντα όλα για τη φετινή Κιν. Λέσχη Χίου εδώ)

Μαυρο στον καφέ!

Στάλθηκε στο mailbox από οφισίδιο συνάδελφο

"Αγαπητοί εσπρεσάκιδες, φραπεδάκιδες, καπουτσινάκιδες,
όπως όλοι γνωρίζετε στα καταστήματα που μας σερβίρουν τους καφέδες μας, μας πιάνουν τα οπίσθια(!!!) υπερχρεώνοντας τα ροφήματα, κερδοσκοπώντας εις βάρος των απλών καταναλωτών.

Ένα απλό προϊόν που στα σούπερ μάρκετ κοστίζει ανάμεσα στα 0,75 - 4 ευρώ η συσκευασία, στα καφέ που βρίσκονται σε κεντρικά σημεία και στις περιοχές αναψυχής και διασκέδασης της Αθήνας, των μεγάλων αστικών κέντρων και των τουριστικών προορισμών, οι τιμές ξεπερνούν κάθε φαντασία. Ένας ελληνικός καφές ξεκινάει από 2,5 ευρώ, η τιμή εκκίνησης του γαλλικού ειναι στα 3 ευρώ, ενώ ο καπουτσίνο - ως προϊόν ιταλικής φινέτσας και μόδας - ξεκινάει στα 3,5 ευρώ.

Όλα αυτά συμβαίνουν την ώρα, που στο εξωτερικό οι τιμές αυτών το υπηρεσιών, δεν ξεπερνούν ούτε κατά το ήμισυ των παραπάνω "ελληνικών" τιμών.

Συνήθως οι τιμές του καφέ εκτινάσσονται σε περιόδους πολέμου. Τελικά, η Ελλάδα βρίσκεται σε ακήρυχτο πόλεμο με τη γενιά των 700 ευρώ - τους συνήθεις πελάτες, λόγω ηλικίας, των καφετεριών. Τα παιδιά αυτά τιμούν τον παραδοσιακό τρόπο συνεύρεσης και κοινωνικοποίησης των Ελλήνων, δίνοντας με αυτό τον τρόπο ζωή και οικονομική στήριξη στις επιχειρήσεις και στους χιλιάδες εργαζόμενους αυτών.

Καλούμε λοιπόν όλους εσάς να διεκδικήσετε δυναμικά τον απαιτούμενο σεβασμό προς τον πελάτη, την τσέπη του και τη νοημοσύνη του.

Το Σάββατο 11 Απριλίου 2009 δεν θα πάμε για τον καθιερωμένο καφέ με φίλους. Ας απολαύσουμε τη βόλτα μας στα μαγαζιά και στους δρόμους και ας μαζευτούμε στα σπίτια μας για καφέ.

Αν λοιπόν αυτές οι επιχειρήσεις θέλουν να επιβιώσουν εν μέσω κρίσης, ας ρίξουν τις τιμές, προκειμένου να διατηρήσουν την πελατεία τους.

Σάββατο 11 Απριλίου 2009
Μποϊκοτάζ στις καφετέριες"

Το Κύμα

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Όταν ο καθηγητής Λυκείου Wegner αναλαμβάνει το μάθημα της απολυταρχίας (ενώ περίμενε να διδάξει την αναρχία), πιστεύει πως το εξάμηνο θα κυλήσει άσχημα. Στην τάξη, όμως, ο χαρισματικός Wegner διαβλέπει ένα ενδιαφέρον πείραμα που μπορεί να πραγματοποιήσει με τη συνεργασία των μαθητών του: θα παριστάνουν ότι ανήκουν σε μία οργάνωση όπου επικρατούν οι αρχές των απολυταρχικών (π.χ. φασιστικών ή ναζιστικών) ομάδων.

Στόχος του είναι να δείξει δύο, κυρίως, πράγματα:

(α) ο φασισμός είναι πιθανός ακόμα και σήμερα, παρά τα μαθήματα που πήραμε από την ιστορία του Β' παγκόσμιου. Ο φασισμός ζει στη σκοτεινή πλευρά του εαυτού μας και μπορεί να εκδηλωθεί αν προκύψουν οι συνθήκες.

(β) η ευθύνη για τα εγκλήματα του φασισμού είναι συλλογική.

"Το Κύμα" είναι το όνομα που επιλέγουν για την οργάνωσή τους. Βασικές τους αρχές, οι αρχές του φασισμού: ομοψυχία, το ομαδικό πάνω από το ατομικό, κανείς να μην διαφέρει, κανείς να μην ξεχωρίζει, να είμαστε όμορφοι, υγιείς και δυνατοί. Τι θα συμβεί, όμως, όταν το πείραμα ξεφύγει από τον έλεγχο; Οι Xιώτες μπορούν να το μάθουν την Παρασκευή 29/3, στο Ομήρειο ΠΚΔΧ, στις 20:30.

Βαλς με τον Μπασίρ

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Το 1982 οι Ισραηλινοί, που έχουν εισβάλει στο Νότιο Λίβανο, επιτρέπουν (και βοηθούν) τη σφαγή δύο στρατοπέδων με πρόσφυγες στη Βυρητό. Ο σκηνοθέτης, που υπηρετούσε τότε στον ισραηλινό στρατό, κουβαλά το δικό του μερίδιο της ενοχής. Κάποια βραδιά, κι ενώ τα πίνει με έναν παλιό συμπολεμιστή του, συνειδητοποιεί ότι έχει ξεχάσει τα πάντα για το θέμα. Αποφασίζει να το ανασκαλέψει, προσπαθώντας να βρει την προσωπική του γαλήνη. Οι εικόνες από τον πόλεμο έρχονται στο μυαλό του, σαν σε όνειρο.

Η Κινηματογραφική Λέσχη Χίου, σε συνεργασία με την τοπική Επιτροπή Αλληλεγγύης για τους Πρόσφυγες, παρουσιάζει την ταινία "Βαλς με τον Μπασίρ" την Παρασκευή 27/3/2009 στο Ομήρειο ΠΚΔΧ.

Κουκουλώνουν τους κουκουλοφόρους

«Προβλέπουμε σε σειρά από διατάξεις σαν ιδιαίτερα επιβαρυντική περίπτωση την χρήση της κουκούλας, την απόκρυψη των χαρακτηριστικών. Ο έλληνας πολίτης δεν κρύβει τα χαρακτηριστικά του και δεν φοβάται να δείξει το πρόσωπό του, ιδίως όταν διαμαρτύρεται»

Νίκος Δένδιας, υπουργός Δικαιοσύνης

Στην επόμενη διαδήλωση που θα πάμε, θα είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε γράψει τον αριθμό της ταυτότητάς μας με μεγάλα γράμματα σε ένα χαρτόνι που θα το κρατάμε ψηλά. Όποιος δε συμμορφώνεται, θα πυροβολείται. Οι παραβάτες θα εντοπίζονται μέσω των καμερώνε που εγκαταστάθηκαν το 2004 για να παρακολουθούν, και καλά, την κυκλοφορία.

Ο Έλληνας πολίτης, λέει, δε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του στις κάμερες που έχουν κοτσάρει παντού. Κι όμως, ο φόβος κυριαρχεί. Ο Έλληνας πολίτης φοβάται και τη σκιά του. Δε λέει πια αυτό που θέλει, έχει ένα σωρό μυστικά, τα κάνει όλα στα μουλωχτά, στη ζούλα, να μην τον πάρουν χαμπάρι.

Και να σκεφτεί κανείς ότι οι κουκουλοφόροι - χαφιέδες της ασφάλειας είναι ακόμα νόμιμοι (αυτοί βαστάνε από την κατοχή).

Ανάμεσα στα πεντάρχια και τα εφτάρχια

Η είδηση της εβδομάδας: στα εξάρχεια οι κάτοικοι διαμορφώνουν πάρκο εκεί που παλιότερα υπήρχε πάρκινκ. Ο χώρος, που σύμφωνα με δημοσίευμα της Ελευθεροτυπίας (αυτό εδώ) ανήκει στο Τ.Ε.Ε. (εννοούμε το τεχνικό επιμελητήριο και όχι κάποιον αποτυχημένο θεσμό δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης), διαμορφώνεται σε πάρκο και παιδική χαρά από τους αυτο-οργανωμένους κατοίκους.

Η ανάγκη για πράσινο είναι μεγάλη, σίγουρα, αλλά αυτό δεν είναι το μόνο μήνυμα που θα πρέπει να κρατήσουμε από αυτή την ενέργεια. Θα πρέπει να σταθούμε και στη δυνατότητα των ανθρώπων να αυτο-οργανώνονται και να κατανοούν το συμφέρον τους καλύτερα από τους διάφορους "υπεύθυνους". Τη στιγμή που ο, κατά κοινή ομολογία, πουλημένος στους εργολάβους δήμαρχος της πρωτεύουσας κόβει δέντρα από πυκνοκατοικημένες τσιμεντογειτονιές, οι πολίτες δείχνουν ότι διαθέτουν, τουλάχιστον, αυτό που εμείς λέμε "κοινή λογική" κι οι αγγλοσάξονες "κοινή αίσθηση".

Ας το δούμε πρακτικά: αν είναι δυνατή η αυτο-οργάνωση στα εξάρχια, τότε γιατί να μην είναι και στην επαρχεία, που ο πληθυσμός είναι πολύ μικρότερος, οι άνθρωποι γνωρίζονται μεταξύ τους και τα ζητήματα είναι ειδικά ανά περιοχή; Φυσικά και είναι δυνατή η αυτο-οργάνωση, κι όχι μόνο είναι δυνατή, αλλά έχει γίνει πραγματικότητα πολλές φορές στο παρελθόν, στις κοινότητες που εξαφανίστηκαν μέσα σε τερατώδεις υπερ-δήμους με τους καποδήστριες.

Πρόγευμα στο Τίφανις

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Την Παρασκευή 13/3 η Κιν/κή Λέσχη θα προβάλει την κλασική ταινία "Πρόγευμα στο Τίφανις" (Breakfast at Tiffany's - 1961).

Σύνοψη: Η Χόλι Γκολάιτλι, περιφέρεται στη Νέα Υόρκη, και συντηρείται από πλούσιους άντρες, ελπίζοντας ότι το πάρτι δεν θα τελειώσει ποτέ. Γνωρίζει έναν ταλαντούχο συγγραφέα , τον Πολ Βάρτζακ, και μια πλατωνική φιλία θα ξεκινήσει.. Ο τρόπος ζωής της, βοηθά τον Πωλ να ξεφύγει από το συγγραφικό του μπλόκο και να δημιουργήσει ξανά .

Η κλασική ρομαντική κωμωδία του Μπλέικ Έντουαρντς, που βασίζεται στο μυθιστόρημα του Τρούμαν Καπότε, θα ξεχωρίζει πάντα για την ακαταμάχητη γοητεία της Όντρεϊ Χέμπορν και την υπέροχη μουσική επένδυση του Χένρι Μανσίνι.

Ο κος Λεονάρδος και οι άλλοι - Πουλιά στο βάλτο

Αυτή την εβδομάδα η Κινηματογραφική Λέσχη Χίου προβάλει τρεις (3, III) ταινίες. Οι δύο από αυτές είναι ελληνικά ντοκυμαντέρ.

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Τρίτη: Ο κος Λεονάρδος και οι άλλοι είναι μια ταινία τους για τους πλανόδιους κινηματογραφιστές που σάρωναν, κάποτε, την ύπαιθρο.

Τετάρτη: Πουλιά στο βάλτο: Οι γυναίκες έπαιξαν κι αυτές σημαντικό ρόλο στην αντίσταση 1941-44 και τον εμφύλιο που ακολούθησε.

Είσοδος: τα κλασικά

Ώρα: 20:30 (οκτώμισι)

Τόπος: Ομήρειο

Η σιωπή της Λόρνα

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Ποια είναι η Λόρνα και γιατί να είναι σιωπηλή; Μήπως είναι η όμορφη κοπέλα που λούζεται στην αφίσα; Οι χιώτες σινεφίλ θα μάθουν την Παρασκευή στις 20:30 στο καθιερωμένο τους ραντεβού με την Κινηματογραφική Λέσχη Χίου, στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου.

Λονδίνο Μπράιτον

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Η ταινία London to Brighton του νέου σκηνοθέτη Paul Andrew Williams θα προβληθεί στις κλασικές εγκαταστάσεις του Ομήρειου Πνευματικού Κέντρου Δήμου Χίου αυτή την Παρασκευή στις 27/2 τους τρέχοντος έτους (2009 μ.Χ.). Δεν είναι μόνο το ότι η ταινία πήρε του κόσμου τα βραβεία, είναι κι η υπόθεση που τραβάει το ενδιαφέρον. 

SPOILERS

Μια πουτάνα βρίσκει ένα ανήλικο κοριτσάκι για λογαριασμό του νταβατζή της, ο οποίος το στέλνει να ικανοποιήσει έναν πλούσιο πελάτη. Το κοριτσάκι θα καταφέρει να τον σκοτώσει, κι η πουτάνα θα το αναλάβει. Τις δύο ψυχές θα κυνηγήσει ο γιος του νεκρού, ζητώντας εκδίκηση.

SPOILERS

HUNGER

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Στις 20/2, Παρασκευή, η Κιν/κή Λέσχη Χίου θα προβάλει, στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο (όπως πάντα) την ταινία Hunger του πρωτοεμφανιζόμενου Steve McQueen (μάλλον απλή συνωνυμία). Η ταινία ασχολείται με τις τελευταίες μέρες του αγωνιστή του IRA Μπόμπι Σαντς, που πέθανε στη φυλακή των κατακτητών, κάνοντας απεργία πείνας.

Τέσσερις νύχτες με την Άννα; Γιατί όχι;

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Αυτή την Παρασκευιάτικη βραδυά οι χιώτες θα έχουν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν 4 νύχτες με την Άννα, την νέα ταινία του Jerzy Skolimowski. Η προηγούμενη ταινία του Πολωνού γυρίστηκε το 1992, κι αυτό από μόνο του κάνει την "Άννα" ένα σημαντικό κινηματογραφικό γεγονός του 2008.

Ο ήρωάς μας παρακολουθεί την Άννα κρυφά (επειδή τη γουστάρει), κι έτσι γίνεται μάρτυρας του βιασμού της. Το σοκ φαίνεται να αποκαλύπτει και στον ίδιο τον έρωτά του γι αυτήν. Ενώ, όμως, τα αισθήματά του είναι τρυφερά, οι κινήσεις του τον κάνουν ύποπτο για το βιασμό της κοπέλας.

Και μια μικρή αλλά ενδιαφέρουσα πληροφορία για τους φετιχιστές: η Άννα είναι νοσοκόμα.

Που 'ναι τα άλογα, οέο;

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Αυτή την Παρασκευή (6/2/2009 μ.Χ.), Κλέφτες Αλλόγων (δεδομένης της οικονομικής κρίσης, τα αυτοκίνητα δεν προσελκύουν πια το ενδιαφέρον τους).

10 χρόνια Fight Club

Πέρασαν κι όλας 10 χρόνια από το 1999, τη χρονιά που βγήκε στις αίθουσες το Fight Club

Αυτό εδώ πάνω είναι το trailer, αν και με λίγο ψάξιμο στα tubes μπορεί να βρει κανείς το τέλος ή διάφορες άλλες σκηνές. Η ταινία θεωρείται, πλέον, κλασική. Κάποιοι τη θεωρούν αριστούργημα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που την έχουν τοποθετήσει στην πρώτη θέση των προτιμήσεών τους. Ομολογώ πως κι εγώ έχω πει την κουβέντα "είναι η κορυφαία ταινία που έχει γίνει - τουλάχιστον από όσες έχω δει".

Είδα την ταινία πάνω από 10 φορές, αρκετές από αυτές σε διάφορες αίθουσες, με εισιτήριο. Τη νοίκιασα σε video και σε dvd, την κατέβασα παράνομα στον υπολογιστή μου, την είδα με Ούγκρικους και Πακιστανικούς υπότιτλους. Σήμερα εξακολουθεί να είναι μία από τις αγαπημένες μου. Όμως, όλα έχουν αλλάξει...

Το Fight Club είναι, πρώτα απ' όλα, πολιτική ταινία με επαναστατικό μήνυμα. Σου λέει "είσαι τα σκατά του κόσμου, κανένας δεν σου δίνει σημασία, δεν είσαι τίποτα". Το επόμενο βήμα, είναι να πιάσεις πάτο (εγώ θα έλεγα "να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πιάσει πάτο" - που είναι το ίδιο, τελικά). Κι όταν πιάσεις πάτο, είσαι έτοιμος να δεις καθαρά, απαλλαγμένος από τις βλακείες που σε κάνουν να φοβάσαι τη σκιά σου και ρουφούν το νόημα της ζωής σου σαν σφουγγάρια.

Έκατσα και είδα ξανά την ταινία, 10 χρόνια μετά. Ο Μπόρχες λέει ότι αν διαβάσεις ένα βιβλίο δύο φορές, πρόκειται για άλλο βιβλίο. Πάνω απ' όλα, έχεις αλλάξει εσύ, κι επομένως αυτό που διαβάζεις (που είναι αποτέλεσμα της σχέσης και της αντίληψής σου με το αντικείμενο αυτό καθ' εαυτό) είναι διαφορετικό, αφού εσύ είσαι διαφορετικός. Φανταστείτε πόσο έχει αλλάξει, λοιπόν, το Fight Club 10 χρόνια μετά, ύστερα από τους ΙΙ πύργους, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τους πολέμους κατά της τρομοκρατίας και, εσχάτως, την οικονομική κρίση.

Όταν οι πολίτες προστατεύουν το νόμο, τα ΜΑΤ τους ρίχνουν χημικά (;!)

Το θέμα αυτό το πέτυχα στις ειδήσεις και μάλιστα σε καρά-mainstream ιντερνετικό μέσο.  Ορίστε τι γράφει το καρά-mainstream ιντερνετικό μέσο (εδώ): 

Έντονες αντιδράσεις έχει προκαλέσει η πρωτοβουλία του δήμου Αθηναίων να κόψει περίπου 40 δέντρα (πεύκα) από άλσος στα Πατήσια. [...] οι κάτοικοι -με τη συμμετοχή σχολείων - προσπάθησαν να προβούν σε συμβολική αναδάσωση, με αποτέλεσμα να δεχτούν χημικά από άνδρες των ΜΑΤ.

Θα μου πείτε, εφόσον το αποφάσισαν οι αρχές, οι πολίτες δεν έχουν δικαίωμα να πάνε να ακυρώνουν αποφάσεις με το έτσι θέλω. Αν διαβάσετε, όμως, πιο προσεκτικά, θα δείτε ότι:

[...] ο δήμος προτίθεται να δημιουργήσει τριώροφο υπόγειο πάρκινγκ στην περιοχή, απόφαση που βρίσκει κατηγορηματικά αντίθετη τη δευτεροβάθμια επιτροπή αρχιτεκτονικού ελέγχου της νομαρχίας Αθηνών. [...] σύμφωνα με απόφαση του Δασαρχείου, απαγορεύεται να κοπεί ακόμα και φύλλο από κάποιο δέντρο του συγκεκριμένου πάρκου.

ΟΚ, ας ξανασκεφτούμε λίγο αυτά που διαβάσαμε: ο Δήμος παίρνει μία απόφαση, που κρίνεται παράνομη από όλα τα αρμόδια όργανα. Η απόφασή του δεν είναι μόνο παράνομη, αλλά και παράλογη (είναι παράλογο να καταστρέψεις ένα χώρο πρασίνου από τους ελάχιστους που υπάρχουν σε μία αποπνικτικά τσιμεντένια πόλη). Όλες οι αρμόδιες αρχές κρίνουν ότι η απόφαση είναι παράνομη. Παρ' όλ' αυτά, ο Δήμος προχωράει τη διαδικασία. Οι πολίτες (τους οποίους υποτίθεται ότι εκφράζει ο Δήμος) διαμαρτύρονται ξεκάθαρα και ειρηνικά. Συγκεκριμένα, πηγαίνουν ΜΕΤΑ την καταστροφή των δέντρων και κάνουν συμβολική αναδάσωση. Ποια είναι η αντίδραση του παραβάτη Δήμου; Φωνάζει τα ΜΑΤ!

Ποιον εκφράζει ο Δήμος; Ποιος εκφράζει τους πολίτες; Έχει το δικαίωμα η αστυνομία να παίρνει το μέρος του παραβάτη και να ρίχνει χημικά σε αυτόν που υπερασπίζεται τους νόμους;

Αν θέλει ο Θεός, όλα γίνονται

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Αυτή την εβδομάδα η Κιν/κή Λέσχη Χίου προβάλει Σουηδικό σινεμά. Όχι, όμως, τίποτα Μπέργκμαν και τέτοια! Η ταινία μας αυτή την εβδομάδα έχει για πρωταγωνίστρια την Nina Persson, γνωστή και ως τραγουδίστρια του γνωστού Σουηδικού pop συγκροτήματος της δεκαετίας του '90 "The Cardigans". Πιθανότατα πρόκειται για μια ρομαντική ιστορία με πλεονεκτήματα θεατρικής παράστασης (λίγοι ηθοποιοί = περισσότερος χρόνος ερμηνείας για τον καθένα τους), αλλά αν δεν δω, δεν ξέρω. Όπως πάντα, αν με ενθουσιάσει, θα σχολιάσω.

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Να τι λέει κάποια κριτική που βρήκα εδώ:

Αμερικάνικη ανεξάρτητη παραγωγή του 2007, η οποία άρεσε σε πολλά φεστιβάλ αλλά και σε σινεφίλ κοινό στην Αμερική και στην Ευρώπη. Ο Αμερικανός σκηνοθέτης Χόλντριτζ δεν πρωτοτυπεί αλλά αρέσει. Φτιάχνει ένα 90λεπτο φιλμάκι πέρι νέων της.. νέας εποχής : της περιόδου του ίντερνετ, των απρόσωπων φλερτ μέσω μέιλς και φόρουμ, των υπαρξιακών αναζητήσεων των ανθρώπων της νέας χιλιετίας.

Πολύ, μα πάρα πολύ επηρρεασμένος από τα ανεξάρτητα διαμαντάκια του Κασσαβέτη ("Σκιές" και "Πρόσωπα"), στις κωμικές περιπλανήσεις των ηρώων του Γούντυ Άλεν ("Μανχάταν") μέχρι τα ρομαντικά "ποδαράτα" movies του Λίνκλατερ στη Βιέννη ("Πριν το Ηλιοβασίλεμα", "Πριν το Ξημέρωμα"). Άρα, λοιπόν, εδώ έχουμε να κάνουμε με μία ταινία φτιαγμένη... από άλλες ταινίες!

The Curious Case of Benjamin Button

Ο David Fincher μας προσφέρει ένα αριστούργημα κάθε 10, περίπου, χρόνια.

Το Φεστιβάλ Δράμας Ταξιδεύει

Αυτή την Παρασκευή αλλά και το Σάββατο η Κιν/κή Λέσχη Χίου φιλοξενεί το Φεστιβάλ Δράμας. Το πρόγραμμα:

Παρασκευή 16/1/2009 μ.Χ.
Τίτλος	Σκηνοθέτης	Διάρκεια
WHEN THE FISH FLY	ΒΙΛΚΑ ΤΖΟΥΡΑ	35
ΟΔΗΓΙΕΣ ΧΡΗΣΕΩΣ	ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΓΙΑΛΟΥΡΙΔΗΣ	26
ΓΑΛΑ	ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΣΙΠΣΙΔΗΣ, ΚΩΣΤΑΣ ΦΡΑΓΚΟΥΛΗΣ	7
ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ ΣΤΑ ΟΠΛΑ	ΝΑΝΣΥ ΣΠΕΤΣΙΩΤΗ	5
ΥΠΕΡΒΑΣΗ	ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΚΟΓΙΑΝΝΗΣ, ΠΑΜΠΟΣ ΚΟΥΖΑΛΗΣ	20
ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΝΥΦΗ	ΝΕΡΙΤΑΝ ΖΙΝΖΙΡΙΑ	13
Συνολική διάρκεια		106

Σάββατο 17/1/2009 μ.Χ.
Τίτλος	Σκηνοθέτης	Διάρκεια
NEBRASKA	ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΚΥΡΙΑΚΙΔΗΣ	20
Ο ROSMARINUS OFFICINALIS Ή ΔΕΝΤΡΟΛΙΒΑΝΟΣ Ο ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΗΣ	ΑΝΔΡΕΑΣ ΣΙΑΔΗΜΑΣ	21
THE BEAR AND THE RABBIT	ΣΠΥΡΟΣ ΙΑΚΩΒΙΔΗΣ	16
ΧΗΡΑ ΣΤΡΑΤΗΓΟΥ	ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΑΝΕΛΛΟΠΟΥΛΟΣ	20
ΟΔΟΜΑΧΙΑ	ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΝΑΚΗΣ	13
Η ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ	ΤΑΣΟΣ ΓΟΥΔΕΛΗΣ	14
PARTNERS	ΙΩΣΗΦΙΝΑ ΜΑΡΚΑΡΙΑΝ	19
Συνολική διάρκεια		123

Αυτοκτόνησε ένας από τους 100

Διαβάζουμε εδώ ότι αυτοκτόνησε ο Αντολφ Μέρκλε, που θεωρούνταν ο 94ος πιο πλούσιος άνθρωπος στη γή. Ας ευχηθούμε κι οι υπόλοιποι 99 να μιμηθούν το παράδειγμά του.

Wackness

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Το 1994 στη Νέα Υόρκη ο Λουκ Σαπίρο (Josh Peck) βγάζει το χαρτζιλίκι του πουλώντας Ινδική Κάναβη. Αγαπημένος του πελάτης είναι ο δόκτορ Σκουάιαρς (Ben Kingsley), ο οποίος ανταλλάσσει τη δόση του με ψυχολογικές συμβουλές. Ο έφηβος Λουκ είναι μπασμένος στα κόλπα αλλά και άβγαλτος, ενώ ο Σκουάιαρς βρίσκεται στον πάτο ενός τέλματος από το οποίο προσπαθεί να βγει. Η ηλικιακή διαφορά δεν τους εμποδίζει να γίνουν φίλοι.

Γύρω από αυτή την ιδιότυπη αλλά όμορφη σχέση αναπτύσσονται ή καταρρέουν πολλές άλλες: η σχέση του Λουκ με τους γονείς του, η σχέση των γονιών του, η σχέση του με τη θετή κόρη του Σκουάιαρς (Olivia Thirlby), η σχέση του με τους μεγάλους ντίλερς και τους συμμαθητές του, η σχέση με τους διάφορους πελάτες του, αλλά και η σχέση του Σκουάιαρς με τη γυναίκα του (Famke Janssen), με τη θετή κόρη του, με τη ζωή που έχει αφήσει πίσω του κι αυτή που αναζητά μπροστά του.

Έχω δει την ταινία και μου άρεσε ιδιαίτερα η άνετη και ανεπιτήδευτη ροή της. Επίσης, μιας και είμαι πολύ κοντά ηλικιακά με τον κεντρικό ήρωα (δεν σας λέω ποιον από τους δύο), με κέρδισε η αναπαράσταση του κλίματος των μέσων της δεκαετίας του '90, με τη χιπ-χοπ, το "κουλ", τις σεξουαλικά απελευθερωμένες αλλά συναισθηματικά μπερδεμένες σχέσεις των εφήβων, την προοδευτική αδιαφορία των μεγαλύτερων και το αίσθημα βολεμένης αποτυχίας που "έβγαζαν" οι παλιότερες γενιές.

Οι πραγματικοί τρομοκράτες

Ενώ στην Ελλάδα δεν μπορούμε να αντέξουμε άλλο την κρατική βία και παρακολούθηση, στο Ισραήλ οι πιο αυθάδεις τρομοκράτες της νεότερης ιστορίας σφάζουν παλαιστίνιους με τη δική μας ανοχή. Εμείς έχουμε τύψεις και κάνουμε μποϋκοτάζ στα Ισραηλινά προϊόντα που το bar code τους αρχίζει με 7 29. Αυτός ο πλανήτης κυνηγά τρομοκράτες-φαντάσματα, κατασκευασμένους από τους διώκτες τους, αλλά επιτρέπει στους πραγματικούς τρομοκράτες να εξοπλίζονται και να σφάζουν ανελέητα, εδώ και πάνω από 50 χρόνια. Το Ισραήλ είναι ένα βίαιο κράτος που χτίζεται συστηματικά επάνω στα πτώματα των αυτοχθόνων κατοίκων (Παλαιστίνιων), επειδή οι μεγάλες δυνάμεις θέλουν να έχουν ένα μπάτσο στην περιοχή. Και όμως κανένα "δημοκρατικό" δυτικό κράτος δεν τους καταδικάζει σαν τρομοκράτες, δεν απαιτεί από το NATO να παρέμβει στρατιωτικά και να τους καταδιώξει, όπως έκανε με τόσους άλλους "τρομοκράτες" ή τρομοκράτες. Τα χέρια μας είναι κατακόκκινα από το αίμα των νεκρών παλαιστινίων που σφάζονται κάθε μέρα εκεί κάτω.

Μη νομίζετε ότι ξεχάσαμε

Created by Αρμενίων, 1/1/2009

Η συλλογική μνήμη αποδείχθηκε πιο ισχυρή απ' όσο νόμιζαν οι υπνωτιστές μας. Νομίζω πως τους σόκαρε κάπως αυτό: ότι τόσο καιρό που μας υπνώτιζαν, δεν μας έκαναν να ξεχάσουμε, απλώς βύθισαν τη μνήμη μας κάτω από σωρούς καταναλωτικών σκουπιδιών και ψεύτικων επιθυμιών, την μπέρδεψαν με λαβυρίνθους ασήμαντων πληροφοριών, με τις προβολές των ζωών μας στις ζωές των τιποτένιων σελέμπριτων, με μπάλα, καλλιστεία και γιουροβίζιον, με σκάνδαλα και χαζοχαρούμενα τηλεοπτικά σόου που κανένας δεν ήθελε να δει αλλά όλοι παρακολουθούσαν. Μας είχαν βάλει να βλέπουμε τηλεόραση μέρα-νύχτα, μας έλεγαν πως να μιλάμε, πως να σκεφτόμαστε, τι να ζητάμε από τη ζωή μας, τι να νιώθουμε, πως να γαμάμε. Νόμιζαν ότι μας ελέγχουν, επειδή μπορούσαν να ελέγξουν τα πάντα.

Εμείς είμαστε δεμένοι χειροπόδαρα, αλλά φαίνεται πως η μνήμη μας δουλεύει ακόμα. Αν έχουμε το θάρρος να σπάσουμε τα δεσμά μας, θα το δείξει η ιστορία. Είναι, όμως, σημαντικό πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε ακόμα ποιος είναι ο τρομοκράτης, ο βασανιστής, ο εξουσιαστής, και ποιος είναι ο καταπεσμένος, ο εξεγερμένος, ο διψασμένος για λίγη δικαιοσύνη.

Καταναλωτικό προϊόν: το είδωλο που μας υποχρεώνουν να λατρεύουμε με διαφημίσεις και τηλεοπτικές εκπομπές.
Κατάστημα: ο ναός που στεγάζει τα είδωλα. Η λατρεία μπορεί να πραγματοποιείται έξω (στις βιτρίνες) ή μέσα στα καταστήματα. Η ύψιστη πράξη λατρείας είναι απόκτηση του προϊόντος δια της αγοράς του.
Πλιάτσικο: η απόκτηση του λατρευτικού ειδώλου - προϊόντος χωρίς την καταβολή των κόπων και του ιδρώτα μιας ζωής. Είναι η πιο φυσική αντίδραση όσων έχουν υποστεί την πλύση εγκεφάλου και λατρεύουν ειλικρινά τα είδωλα.