Share It

31 Αυγ 2010

Το καλύτερο τέρμα

Η κυρά Ευτέρπη κάθεται κάθε απόγευμα στον κιοσέ της και κοιτάζει τον κόσμο που περνάει από το πολυσύχναστο δρομάκι με τα μαγαζιά. Τουλάχιστον εκείνη την ώρα το κάνει επίσημα, διότι την έχω τσακώσει να κρυφοκοιτάζει από τα λερωμένα τζάμια κι άλλες ώρες της ημέρας. Τώρα που το σκέφτομαι καλύτερα, δεν θυμάμαι ούτε μία φορά που να κοίταξα πάνω προς το μεγάλο πράσινο μεταλλικό κιοσέ και να μην την είδα να τραβιέται απότομα προς το εσωτερικό, σαν να την πιάσανε να κάνει σκανταλιά. Όταν ήμουν παιδί, η κυρά Ευτέρπη μου φαινόταν στρίγγλα και κακιασμένη, αν και τώρα μου μοιάζει συμπαθητική και τη χαιρετώ εγκάρδια όποτε τη συναντώ. Ήταν η γυναίκα που μας έδιωχνε όταν πηγαίναμε να παίξουμε μπροστά από το σπίτι της. Η πόρτα του γκαράζ στο ισόγειο ήταν το καλύτερο ποδοσφαιρικό τέρμα που μπορούσαμε να βρούμε όχι μόνο εδώ, αλλά και στην πάνω και την κάτω γειτονιά.