 |
Το μεσημέρι της 19ης Οκτωβρίου
υπήρχε πυκνό πλήθος σε όλη την
περιοχή που είναι σημειωμένη με
κόκκινο χρώμα. Από εδώ.
|
Στις 19 και 20 Οκτωβρίου του 2011 εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες σε όλη τη χώρα διαδήλωσαν εναντίων των εξαθλιωτικών μέτρων της κυβέρνησης, των ταπεινωτικών για τη χώρα και τη ζωή μας χειρισμών της, αλλά και εναντίων του υπάρχοντος τοπικού και ξενικού πολιτικού και οικονομικού συστήματος που ελέγχει το τι συμβαίνει στην Ελλάδα. Είναι προφανές ότι όλοι οι χειρισμοί στρέφονται εναντίων ημών, των μικρών και τους μεσαίων, αφαιρώντας τις όποιες οικονομίες και περιουσίες μας (με απίστευτα αυστηρούς φόρους, μειώσεις μισθών, απολύσεις, κλπ.), μας στερούν κάθε μορφή κρατικής πρόνοιας (αφαιρώντας την πρόσβαση σε υπηρεσίες υγείας, παιδείας, σύνταξης, κλπ.) καθώς και ατομικές και πολιτικές ελευθερίες (αύξηση ωρών εργασίας, αφαίρεση εργασιακών δικαιωμάτων που ίσχυαν για περισσότερο από έναν αιώνα, κατάργηση πανεπιστημιακού ασύλου, κ.α.). Στην Αθήνα η απεργία ήταν εκπληκτικά μαζική και δυναμική και η πορεία πρωτόγνωρη. Η πρωτεύουσα έζησε τη δόξα του να είναι η σημαντικότερη πόλη του κόσμου για δύο ημέρες.
Στις 19 Οκτωβρίου βρέθηκα μπροστά στη Βουλή μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες άλλους Έλληνες. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ, υπερενισχυμένες για την περίσταση, φρουρούσαν το προαύλιο του ιστορικού κτηρίου, αλλά οι διαδηλωτές, σε μεγάλη πυκνότητα, έφταναν μέχρι τα σκαλιά του κοινοβουλίου. Μοιραίο ήταν να σκεφτώ ότι αν είναι να γίνει ποτέ κατάληψη της Βουλής από τον κόσμο, θα συνέβαινε σήμερα. Ωστόσο, κάτι τέτοιο δε συνέβη. Σε αυτό το κείμενο δεν εξετάζω τους λόγους που το πλήθος δεν επιχείρησε να εισβάλει με τη βία στο κοινοβούλιο. Εξετάζω, όμως, τις προοπτικές και τη σκοπιμότητα μιας τέτοιας ενέργειας.
