Οι Βαρδινογιάννηδες ξεκληρίζουν ολόκληρα χωριά για να βγάλουν φράγκα

Αποφάσισα να κάνω ένα ωραίο παιχνίδι: να βρω με εντελώς τυχαίο τρόπο ένα άρθρο από το δίκτυο και να το αναδημοσιεύσω. Πως τα φέρνει η τύχη, και πέφτω επάνω σε ένα άρθρο του Πιτσιρίκου για τραμπουκισμούς, φόνους, απάτες και διεθνείς κομπίνες που σχετίζονται με την οικογένεια Βαρδινογιάννη και έχουν θύματα από απλούς ανθρώπους, έως ολόκληρα χωριά ή και λαούς. Αφού αυτό μου έτυχε, εγώ τι να κάνω; Να γυρίσω την πλάτη στην τύχη μου; Δεν είναι σωστό.

Μα γιατί οι εκλογές δεν εκφράζουν όλες τις απόψεις;

Το παρακάτω κείμενο είναι ένα e-mail που έστειλα σε μερικά φιλικά άτομα. Σβήνω τα ονόματά τους, κυρίως επειδή μετέφερα το (δικό μου) κείμενο εδώ, χωρίς να πάρω την άδεια τους. Αξίζει, ίσως, να αναφέρουμε την αφορμή: ένα από τα φιλικά άτομα αναρωτήθηκε για πιο λόγο αγνοούνται τα λευκά, που είναι συνειδητή ψήφος, και δεν μεταφράζονται π.χ. σε έδρανα που δεν καταλαμβάνει κανείς. Στην απάντησή μου διατυπώνω την άποψη ότι οι εκλογές δεν είναι για να εκφράζουν απόψεις, αλλά για να δημιουργούν κοινοβούλια.

Eurovision και εκλογές

Το σύστημα ψηφοφορίας στις βουλευτικές εκλογές μας καλεί να επιλέξουμε ένα, μόνο, συνδυασμό. Αντίθετα, στη eurovision κάθε χώρα μπορεί να ψηφίσει 10 άλλες χώρες. Το σύστημα της eurovision είναι πιο ρεαλιστικό, διότι λαμβάνει υπόψιν του το γεγονός ότι ελάχιστοι ψηφοφόροι ταυτίζονται απόλυτα με ένα και μόνο κόμμα. Οι περισσότεροι επιλέγουν αυτό που πιστεύουν ότι θα τους ωφελήσει περισσότερο ή έστω αυτό που το αισθάνονται πιο κοντά στα δικά τους πιστεύω. Συνήθως, όμως, δε θα είχαν αντίρρηση να ψηφίσουν και κάνα-δυο κόμματα ακόμα.

Με βάση τα παραπάνω, προτείνω σε κάθε εκλογικό κέντρο να υπάρχουν τρεις κάλπες: μια μεγάλη, μια μεσαία και μια μικρή. Ομοίως, οι ψηφοφόροι θα μπαίνουν στο παραβάν με τρία φακελάκια αντίστοιχου μεγέθους. Στο μεγάλο φακελάκι θα βάζουν το ψηφοδέλτιο του κόμματος που θέλουν να ψηφίσουν περισσότερο. Στο μεσαίο, τη δεύτερη επιλογή τους. Στο μικρό, την τρίτη. Μετά, θα ρίχνουν κάθε φακελάκι στην αντίστοιχη κάλπη. Προφανώς, θα μπορούν να ρίξουν λευκό σε μία ή περισσότερες κάλπες.

Κατά την καταμέτρηση, κάθε μεγάλη σε μέγεθος ψήφος θα μετράει 4 βαθμούς, κάθε μεσαία 2 και η μικρή 1. Έτσι, για παράδειγμα, κάποιος ψηφοφόρος θα μπορεί να δώσει 4 βαθμούς στην Ένωση Κεντρώων - Βασίλης Λεβέντης, 2 στο Κόμμα Πειρατών Ελλάδας κι 1 λευκό. Κάποιος άλλος μπορεί να ψηφίσει π.χ. μόνο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά λίγο (2 βαθμοί - σε όλες τις άλλες κάλπες ρίχνει λευκό)., κ.ο.κ. Με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν οι πολίτες να διατυπώσουν καλύτερα την περιώνυμη λαϊκή εντολή.

Ουτοπία: το στήριγμα της δημοκρατίας

Ουτοπία: σύνθετη ξένη λέξη που κατασκευάστηκε από τις ελληνικές ου και τόπος. Κυριολεκτικά σημαίνει τον τόπο ή την κατάσταση που δεν υπάρχει. Με τη θετική της έννοια χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει την κατάσταση που δεν έχει πραγματοποιηθεί ακόμα. Στην αρνητική της διάσταση, περιγράφει το ανέφικτο και το ανεκπλήρωτο. Η δημοκρατία, στη γνήσια μορφή της, είναι μία ουτοπία και με τη θετική και με την αρνητική έννοια. 

1967 - 2011 - βρείτε τις διαφορές!

Η Κυβέρνηση Παπαδήμου

Στις 11 Νοεμβρίου του 2011 ξεκίνησε η θητεία της σχεδόν πραξικοπηματικής κυβέρνησης "Παπαδήμου". Ο λαός αντέδρασε μουδιασμένα στη περίεργη ιστορική συγκυρία: κάποιοι (ποιοι;) αποφάσισαν να καταργήσουν την (τουλάχιστον νόμιμα εκλεγμένη) κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και να δημιουργήσουν μια υποχρεωτική συμμαχία 3 κομμάτων με πρωθυπουργό κάποιον τραπεζίτη. WTF?

Η κυβέρνηση Παπαδήμου έχει όλα τα χαρακτηριστικά μιας κανονικής χούντας και οι ομοιότητες με το καθεστώς της επταετίας 1967-1974 είναι τόσο έντονες που οι περισσότεροι από εμάς έχουμε πέσει επάνω τους κατά λάθος. Βέβαια, υπάρχουν και διαφορές.

Ας δούμε και τις μεν και τις δε: