Η γη δεν την παλεύει άλλο (ούτε κι εμείς, βέβαια).

Όλοι λένε ότι η γη την κάνει σιγά σιγά και εννοούν πως ο πλανήτης γίνεται αφιλόξενος για το είδος μας. Οι πλημμύρες, οι κακές καιρικές συνθήκες, οι πυρκαγιές, οι απότομες μεταβολές, οι τυφώνες, η όξινη βροχή, η άνοδος της στάθμης της θάλασσας, οι οργισμένοι ποταμοί, ο μολυσμένος αέρας μας απειλούν ολοένα και περισσότερο χρόνο με το χρόνο. Αρκετά είδη κινδυνεύουν με εξαφάνιση και σύντομα θα είμαστε κι εμείς ένα από αυτά. Ο αέρας θα γίνει βαρύτερος, οι θερμοκρασίες πιο ακραίες, το πόσιμο νερό ελάχιστο.

Κανείς δεν κατηγορεί τη μάνα γη μας, διότι γνωρίζουμε πως εμείς φταίμε, εμείς τα προκαλέσαμε όλα. Η γη, σαν στοργική μητέρα, δεν προσπαθεί να μας σκοτώσει, δεν το έχει πάρει προσωπικά. Αυτές οι απειλές είναι οι φυσιολογικές αντιδράσεις του οργανισμού της στη δική μας δραστηριότητα. Ο πολιτισμός μας σκοτώνει τη γη, διότι είναι άπληστος και αχόρταγος. Η επιβίωση της οικονομίας ("μας") απαιτεί τη συνεχή παραγωγή πλούτου. Για να παραχθεί πλούτος, πρέπει να υπάρξει εκμετάλλευση πηγών παραγωγής πλούτου (και ανθρώπων, αλλά αυτό δεν το εξετάζουμε αυτή τη στιγμή). Κάθε τόσο πρέπει να εκμεταλλευόμαστε έναν ανεκμετάλλευτο πόρο, να εντοπίζουμε νέες αποθήκες ενέργειας και να τις αδειάζουμε.
Ο άνθρωπος είναι ιός κι ο ανθρώπινος πολιτισμός καρκίνωμα στο σώμα της γης. Μεταδιδόμαστε παντού, πολλαπλασιαζόμαστε και κάνουμε όλες τις άλλες μορφές ζωής γύρω μας να πεθαίνουν. Έτσι λειτουργεί ο καρκίνος στο ανθρώπινο σώμα, έτσι λειτουργούμε κι εμείς. Ο ίδιος ο θεός, κατά τας γραφάς, μας ζήτησε να αυξανόμαστε και να κατακυριεύσουμε τη γη. Τότε τα λόγια του ακούγονταν ευχάριστα στ' αυτιά μας, τώρα όμως θα πρέπει να αναρωτηθούμε μήπως ο θεός είναι κακός ή αυτά ήταν λόγια κάποιας σκοτεινής δύναμης που ήθελε το κακό μας.
Τέλος πάντων, ό,τι έγινε, έγινε. Τώρα πρέπει να δούμε δύο πράγματα: τί θα κάνουμε, και γιατί θα το κάνουμε.
Τί μπορούμε να κάνουμε; Είτε να προσπαθήσουμε να σώσουμε τον πλανήτη και τη ζωή σ' αυτόν, είτε να ΜΗΝ προσπαθήσουμε. Το πρώτο είναι κάτι που θα έκανε κάθε ευσυνείδητος πολίτης που αγαπάει τη φύση και αντιλαμβάνεται ποια είναι η θέση του ανθρώπου στο σύμπαν. Το δεύτερο θα το έκανε κάθε ωχαδερφιστής που δε δίνει δεκάρα για τη φύση και το περιβάλλον και το μόνο που τον νοιάζει είναι η δική του επιβίωση και καλοπέραση. Έτσι δεν είναι;
Είναι; Χμ, για να δούμε λίγο πιο προσεκτικά την εικόνα:

Αν ο στόχος είναι η επιβίωση της ζωής στον πλανήτη, τότε το πρόβλημα δεν είναι αυτή καθεαυτή η μόλυνση, αλλά ο ίδιος ο ανθρώπινος πολιτισμός. Θα πρέπει, λοιπόν, να εξαλείψουμε τον πολιτισμό. Πως θα το κάνουμε αυτό; Δεν ξέρω. Η ίδια η σκέψη της αναγκαιότητας εξάλειψης του πολιτισμού είναι πολιτιστικό παράγωγο. Άρα, αυτό που πρέπει να γίνει για να επιβιώσει ο πλανήτης είναι να εξαλειφθεί η μεγαλύτερη, ο άνθρωπος. Μόνο αν καταστραφεί η ανθρωπότητα, θα μπορέσει η γαία να κοιμάται ήσυχη, σίγουρη ότι για τις επόμενες, τουλάχιστον, χιλιάδες χρόνων δεν θα υπάρχει κανένα ον που να την απειλή τόσο άμεσα.
Άρα, αν κάποιος έχει βαθιά οικολογική συνείδηση, θα πρέπει να κάνει ότι μπορεί για να επιταχύνει την καταστροφή της ανθρωπότητας. Να καίει περισσότερο πετρέλαιο, να βάζει ερκοντίσιον ακόμα κι όταν δεν το χρειάζεται, να υποστηρίζει τους εκδημοκρατιστικούς πολέμους, να μπαζώνει τα ρέματα και να καίει τα δάση. Όταν εξαλειφθούμε σαν είδος, τα δάση θα πνίξουν στο πράσινο τα ερείπια των μεγαλουπόλεων μας.
Αντίθετα, αν περάσουμε στις εναλλακτικές μορφές ενέργειας, χρησιμοποιούμε περισσότερο τα μέσα μαζικής μεταφοράς και τα ποδήλατα, κλάνουμε λιγότερο κλπ. θα παρατείνουνε τη ζωή του είδους μας. Το είδος μας θα διατηρήσει τον πολιτισμό του, θα αναπτύξει κι άλλο την τεχνολογία του, και κάποια στιγμή θα μπορέσει να αποικήσει έναν άλλο πλανήτη. Τότε η μητέρα γη θα εγκαταλειφθεί, ρημαγμένη, ραδιενεργή, έρημη. Ο άνθρωπος θα επεκταθεί σαν ιός σε ολόκληρο το σύμπαν, και μετά από αρκετές χιλιάδες χρόνια, θα το ερημοποιήσει κι αυτό.
Αγαπάς τη φύση; Τότε πρέπει να εντείνεις την άσκοπη κατανάλωση ενέργειας, την ασύδοτη μόλυνση την κατάχρηση νερού, κλπ. Αγαπάς περισσότερο τον άνθρωπο; Τότε πρέπει να φροντίσεις άμεσα τη φύση. Τελικά τα πράγματα δεν είναι όπως φαίνονται, είναι ακριβώς ανάποδα.

[απόσπασμα] Δημοκρατία

Λαμβάνω την τιμή να εγκαινιάσω τούτο το χώρο, τη δεύτερη (και όχι την πρώτη) απόπειρά μου να παίξω μπάλα στη μπλογκόσφαιρα.

Κυρίες και κύριοι,
από μικρός γούσταρα να γράφω, όχι για να με διαβάζουν, αλλά για να βγάζω αυτά που έχω από μέσα μου, να λέω τη γνώμη μου. Σταδιακά κατάλαβα πως κάθε άνθρωπος έχει μία δική του άποψη για την πραγματικότητα, κι εγώ είχα ανάγκη να προβάλω τη δική μου, μαζί με κομμάτια που τότε δεν θεωρούσα πραγματικότητα, αλλά για κάποιο λόγο μου φαίνονταν πολύ σημαντικά. Ακόμα πιο μετά άρχισα να πιστεύω πως αυτά τα κομμάτια που σχετίζονται με τον υποκειμενικό μας κόσμο συνθέτουν, τελικά, τον αντικειμενικό. Η ανάγκη μου να διαστρεβλώσω την πραγματικότητα είναι ένα από τα κυριότερα αίτια που γράφω πότε πότε.
Μην υποτιμήσουμε, βέβαια, την άλλη ανάγκη, αυτή του να γράφουμε και να μας διαβάζουν. Κι ακόμα περισσότερο να μας σχολιάζουν θετικά και αρνητικά. Μοιάζει σαν κάτι που τρέφει τη ματαιοδοξία μας, αλλά είναι κι ένας μηχανισμός αλληλεπίδρασης με τον αντικειμενικό κόσμο (επομένως τις υποκειμενικότητες των άλλων) και ταυτόχρονα, ναι το παραδέχομαι, τρέφει και τη ματαιοδοξία μας. Γνωρίζω πως υπάρχουν κάποιοι πολύ έξυπνοι διδακτορικοί φοιτητές στη google που δουλεύουν ένα φίλτρο ματαιοδοξίας, ώστε να κόβει τα μπλογκοσχόλια που την τρέφουν ή να κάνει αόρατα στο ευρύ κοινό τα άρθρα στα οποία ελοχεύει ο ματαιοδοξικός κίνδυνος.
Από το 1996 είχα φτιάξει προσωπικές ιντερνετοσελίδες (ιστιοσελίδες τις λέγαμε τότε, που μπορεί να ήταν η λάθος λέξη, αλλά μας άρεσε περισσότερο) και μου άρεσε η αίσθηση ότι, γράφτα εσύ και μη σε νοιάζει ποιος τα διαβάζει. Δεν ήθελα να ελέγχω τους αναγνώστες μου. Αν κάτι ήθελα να μην το διαβάσει όλος ο κόσμος, απλώς δεν το έβγαζα στο ίντερνετ. Και τώρα έτσι γίνεται.
Τέλος πάντων, δε στοχεύω να μετα-σχολιάζω το μέσο στο οποίο αποτυπώνομαι (αν και μου αρέσει πολύ να το κάνω). Απλώς, επέτρεψα αυτή την απόλαυση στον εαυτό μου, επειδή, να, εγκαίνια είναι, ήπια και δυο ποτηράκια κονιάκ παραπάνω, στο κάτω κάτω, δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλω λέω.

Δημοκρατία είναι η θεωρία που ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι ξέρουν τί θέλουν και τους αξίζει να το πάθουν. Στο τεύχος #27 του Transmetropolitanτου Warren Ellis υπάρχει κάπου αυτό το καρεδάκι (ή μάλλον τμήμα καρεδακιού) που βλέπετε πάνω αριστερά και λέει αυτό που μόλις μετέφρασα (κάπως).

Υποθέτω ότι συνήθως κάτι τέτοια σχολιάκια όπως αυτό με τη δημοκρατία θα φιλοξενώ εδώ, καμιά φωτογραφία, καμιά μπαρουφίτσα, κι αν έχω περισσότερα να πω για κάτι, θα τα λέω. Όσο για 'σας, σερβιριστείτε, πάρτε κανένα λουκανικοπιτάκι, γνωριστείτε, αν θέλετε, μεταξύ σας, και α τά βρομε.