[απόσπασμα] Δημοκρατία

Λαμβάνω την τιμή να εγκαινιάσω τούτο το χώρο, τη δεύτερη (και όχι την πρώτη) απόπειρά μου να παίξω μπάλα στη μπλογκόσφαιρα.

Κυρίες και κύριοι,
από μικρός γούσταρα να γράφω, όχι για να με διαβάζουν, αλλά για να βγάζω αυτά που έχω από μέσα μου, να λέω τη γνώμη μου. Σταδιακά κατάλαβα πως κάθε άνθρωπος έχει μία δική του άποψη για την πραγματικότητα, κι εγώ είχα ανάγκη να προβάλω τη δική μου, μαζί με κομμάτια που τότε δεν θεωρούσα πραγματικότητα, αλλά για κάποιο λόγο μου φαίνονταν πολύ σημαντικά. Ακόμα πιο μετά άρχισα να πιστεύω πως αυτά τα κομμάτια που σχετίζονται με τον υποκειμενικό μας κόσμο συνθέτουν, τελικά, τον αντικειμενικό. Η ανάγκη μου να διαστρεβλώσω την πραγματικότητα είναι ένα από τα κυριότερα αίτια που γράφω πότε πότε.
Μην υποτιμήσουμε, βέβαια, την άλλη ανάγκη, αυτή του να γράφουμε και να μας διαβάζουν. Κι ακόμα περισσότερο να μας σχολιάζουν θετικά και αρνητικά. Μοιάζει σαν κάτι που τρέφει τη ματαιοδοξία μας, αλλά είναι κι ένας μηχανισμός αλληλεπίδρασης με τον αντικειμενικό κόσμο (επομένως τις υποκειμενικότητες των άλλων) και ταυτόχρονα, ναι το παραδέχομαι, τρέφει και τη ματαιοδοξία μας. Γνωρίζω πως υπάρχουν κάποιοι πολύ έξυπνοι διδακτορικοί φοιτητές στη google που δουλεύουν ένα φίλτρο ματαιοδοξίας, ώστε να κόβει τα μπλογκοσχόλια που την τρέφουν ή να κάνει αόρατα στο ευρύ κοινό τα άρθρα στα οποία ελοχεύει ο ματαιοδοξικός κίνδυνος.
Από το 1996 είχα φτιάξει προσωπικές ιντερνετοσελίδες (ιστιοσελίδες τις λέγαμε τότε, που μπορεί να ήταν η λάθος λέξη, αλλά μας άρεσε περισσότερο) και μου άρεσε η αίσθηση ότι, γράφτα εσύ και μη σε νοιάζει ποιος τα διαβάζει. Δεν ήθελα να ελέγχω τους αναγνώστες μου. Αν κάτι ήθελα να μην το διαβάσει όλος ο κόσμος, απλώς δεν το έβγαζα στο ίντερνετ. Και τώρα έτσι γίνεται.
Τέλος πάντων, δε στοχεύω να μετα-σχολιάζω το μέσο στο οποίο αποτυπώνομαι (αν και μου αρέσει πολύ να το κάνω). Απλώς, επέτρεψα αυτή την απόλαυση στον εαυτό μου, επειδή, να, εγκαίνια είναι, ήπια και δυο ποτηράκια κονιάκ παραπάνω, στο κάτω κάτω, δημοκρατία έχουμε, ό,τι θέλω λέω.

Δημοκρατία είναι η θεωρία που ισχυρίζεται ότι οι άνθρωποι ξέρουν τί θέλουν και τους αξίζει να το πάθουν. Στο τεύχος #27 του Transmetropolitanτου Warren Ellis υπάρχει κάπου αυτό το καρεδάκι (ή μάλλον τμήμα καρεδακιού) που βλέπετε πάνω αριστερά και λέει αυτό που μόλις μετέφρασα (κάπως).

Υποθέτω ότι συνήθως κάτι τέτοια σχολιάκια όπως αυτό με τη δημοκρατία θα φιλοξενώ εδώ, καμιά φωτογραφία, καμιά μπαρουφίτσα, κι αν έχω περισσότερα να πω για κάτι, θα τα λέω. Όσο για 'σας, σερβιριστείτε, πάρτε κανένα λουκανικοπιτάκι, γνωριστείτε, αν θέλετε, μεταξύ σας, και α τά βρομε.