Ευφυής Εκπαίδευση

Αυτό είναι το τελευταίο μου δημιούργημα :)

Χρόνια πολλά!

Οι γυναίκες στα εικαστικά

Το φως που δε σβήνει ποτέ

Ανήλικοι επαναστάτες, ενωθείτε

Αυτές τις μέρες ένιωθα πολύ έντονα την ανάγκη να γράψω κάτι, αλλά δεν ήξερα τί θα μπορούσε να ήταν αυτό. Ο καθένας βγαίνει και λέει τη γνώμη του σε κάποιο μπλογκ ή σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, και τη λέει με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιες συνθήκες που την ευτελίζει. Εν τω μεταξύ, οι άγνωστοι γνωστοί αναρχικοί, πιτσιρικάδες, μετανάστες και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο μιλούν στους δρόμους με δράσεις κι η γνώμη τους είναι αδύνατο να ευτελιστεί. Αυτός, νομίζω, ο τρόπος που διάλεξαν για να μιλήσουν είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσει κανείς δημόσια χωρίς η άποψή του να χρησιμοποιηθεί για διάφορους διαφημηστικούς σκοπούς.

Ο λόγος χρησιμοποιεί σημεία, δηλαδή σήματα στα οποία αποδίδουμε σημασίες. Τα σημεία τους είναι πέτρες και μπουκάλια Άμστελ (ναι, δεν πειράζει, ας το πούμε κι αυτό) με εκρηκτικό μείγμα. Οι λέξεις τους τους είναι πυρκαγιές και κατεστραμένα αυτοκίνητα, ρημαγμένα πιασοκωλάδικα (μιλάω για τα μαγαζιά της Ερμού). Οι φράσεις τους είναι επισόδια σε όλη τη χώρα, σχεδόν μια εβδομάδα τώρα. Οι φράσεις μπορούν να γίνουν παράγραφοι, κεφάλαια, ιστορίες.

Εδώ θα περιγράψω το πως βλέπω τα πράγματα όσον αφορά τους ανήλικους. Θα είμαι πολύ συνοπτικός:

Σήμερα τα πανεπιστήμια είναι μπουρδέλα, και κάνω κατάχρηση του όρου, διότι τα μπουρδέλα είναι και οργανωμένα και ξέρουν τι κάνουν και τις υπηρεσίες τους τις παρέχουν μέσα σε κάποια λογικά πλαίσια. Τα πανεπιστήμια, πάλι, δεν παρέχουν σχεδόν τίποτα. Οι ακαδημαϊκοί είναι κοινοί απατεωνίσκοι που βολεύονται στο πανεπιστημιακό κατεστημένο, αν έχουν τις διασυνδέσεις (αν ξεφεύγει κανένας από τον κανόνα, του ζητώ ηλικρινά συγνώμη, υπάρχουν εξαιρέσεις και είναι πολύ σημαντικές). Οι φοιτητές θέλουν να περάσουν τα μαθήματα και να πάρουν το χαρτί. Δεν ξέρουν ούτε τι λένε τα μαθήματα ούτε τί θα το κάνουν το χαρτί, απλώς είναι κάτι που πρέπει να κάνουν, όπως ο στρατός ή το να βρουν δουλειά. Τα Γυμνάσια και κυρίως τα Λύκεια είναι υπό διάλυση. Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν πιστεύει ότι χρησιμεύουν σε κάτι. Οι μαθητές που θέλουν να μπουν στα μπουρδέλα (τα πανεπιστήμια, δηλαδή) πρέπει να τα σκάσουν στην νομιμοποιημένη και στην παράνομη παραπαιδεία. Οι καθηγητές είναι υπαλοιλίσκοι του δημοσίου που θέλουν να τσεπώνουν το μισθό τους όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Αν βρεθεί κανένας πιο ενεργητικός, οι γονείς φροντίζουν να κάνουν παράπονα εις βάρος του. Οι γονείς θέλουν καθηγητές που είναι αθόρυβοι κι άχρηστοι, για να μην έχουν επιροή στα παιδιά τους. Οι γονείς πρέπει να δουλεύουν μέρα-νύχτα για να ζήσουν τα παιδιά τους, να τα σπουδάσουν, να τους ανοίξουν κανένα μπακάλικο, να γίνουν κι αυτά όπως οι ίδιοι, μικροαστά, ίσως και μεσοαστά και, ποιος ξέρει, μπορεί και να πετύχουν κάτι περισσότερο. Δεν έχουν, όμως, χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους. Τα παιδιά είναι μόνα τους.

Τα παιδιά είναι μόνα τους, ιδίως στις μικρές ηλικίες. Τα παιδάκια του δημοτικού δεν κάνουν, πια, παρέα το ένα με το άλλο έξω από το σχολείο, εκτός αν αυτό προγραμματιστεί και τα πάνε σε κανένα σημείο συνάντησης (π.χ. παιδότοπο). Είναι φοβερό! Εμείς βγαίναμε και παίζαμε στις γειτονιές και βλέπαμε ένα σωρό άλλα παιδάκια, και μη νομίζετε πως είμαι κανένας παππούς, ούτε τα άντα δεν έχω πιάσει ακόμα. Τα παιδιά, σήμερα, παίζουν μόνα τους, χωρίς μεγαλύτερους, χωρίς μικρότερους, με μόνη συντροφιά τους καμιά κονσόλα παιχνιδομηχανής, κανένα υπολογιστή, κάτι τέτοιο. Φυσιολογική εξέλιξη αυτού τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο (πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτά, μου έλεγε πρόσφατα ένας συνάδελφος, και έχουν κανένα συνομίλικό τους να μιλάνε). Ας σκεφτεί κάποιος τα παιδιά! Δηλαδή, τί τους έχετε κάνει; (δεν λέω "έχουμε κάνει" γιατί δεν θεωρώ ότι έχω λερώσει τα χέρια μου σε αυτό το θέμα).

Τα έφηβα παιδια είναι μισά παιδιά και μισοί ενήλικες (δυστυχώς χωρισμένα κατακόρυφα). Το παιδί μέσα τους νιώθει οργή, διότι κανένας δεν του έδωσε την προσοχή που θα έπρεπε. Έτσι είναι τα παιδάκια, αν δεν ασχολείσαι μαζί τους, εξοργίζονται. Έχουν ανάγκη την προσοχή σου και κυρίως την προσοχή των γονιών τους. Όταν οι γονείς τους δεν μπορούν αν τους τη δώσουν, τα παιδάκια εξοργίζονται. Για χρόνια. Μεγαλώνουν μέσα στην οργή. Αλλά υπάρχει και ο ενήλικας εαυτός τους. Οι 15χρονοι καταλαβαίνουν. Βλέπουν μπροστά τους το απόλυτο σκοτάδι. Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ στο οποίο να ελπίζουν. Κανένας δεν μπορεί να τους υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον. Το παρόν τους είναι μίζερο, το μέλλον τους είναι το ίδιο, υπάρχει ανεργεία, υπάρχει οικολογική καταστροφή, δεν είναι καν βέβαιο ότι θα υπάρχει ανθρωπότητα όταν μεγαλώσουν. Πως να μη νιώθουν οργή; Και λίγα κάψανε.

Αυτές οι καταστροφές δεν είναι μια απλή πολιτική εξέγερση, είναι μία ανακλαστική κίνηση. Δεν είναι, δηλαδή, επανάσταση, είναι κραυγή. Κι αν βλέπουμε τα ξεπουλημένα τηλε-κανάλια να σκύβουν για δυο λεπτά το κεφάλι από ντροπή, είναι γιατί πρόκειται για την κραυγή των δικών μας παιδιών που μας αφυπνίζει και μας κάνει, στιγμιαία, να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής. Της καταστροφής που έχουμε προκαλέσει εμείς τόσα χρόνια σε αυτό τον κόσμο, όχι της υλικής φθοράς που είχαν μερικά μαγαζάκια και μερικές τράπεζες (τα οποία θα έχουν αποκατασταθεί μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα).

Αυτά που γράφω εδώ αφορούν μόνο ένα μικρό μέρος του φαινομένου, αυτό που έχει να κάνει με τη συμμετοχή τόσων ανήλικών. Δεν ασχολήθηκα ούτε με τις πολιτικο-κομματικές ισοροπίες, ούτε με τους αντιεξουσιαστές, ούτε με τη νεολαία, ούτε με τους μετανάστες, ούτε με τους "περιθωριακούς" και τα άλλα κομμάτια που συνθέτουν αυτή την εξέγερση.

Τα λόγια είναι περιτά. Ας ακούσουμε τί έχουν να πουν αυτοί που έχουν, ακόμα, κάτι να πουν: Κατάληψη ΑΣΟΕΕ

Μια εικόνα, χίλιες λέξεις

Κοινωνική Προσφορά

Υπερωκυάνιο

Από Χίος 6-7 Δεκ 2008 μ.Χ.

Σήμερα αποφάσισα να φάω έξω, μόνος. Βρήκα ένα εστιατόριο-ψησταριά-κοτοπουλάδικο στο λιμάνι και πήγα εκεί. Είχε κόσμο. Εντόπισα ένα σημείο στον εξώστη που υπήρχε μία κενή θέση με ένα μικρό τραπεζάκι. Δυστυχώς, τα γκαρσόνια με γράψανε, κι ετσί αναγκάστηκα να τραβήξω μια φωτογραφία και να φύγω.

Αυτή είναι η ιστορία της φωτογραφίας που βλέπετε, η οποία απεικονίζει το χριστουγιάνικο διάκοσμο του μικρού εστιατορίου-ψησταριάς με φόντο ένα σκάφος του ελληνικού πολεμικού ναυτικού. Ως φωτογράφος, προσπάθησα να τα βάλω όλα μέσα στο κάντρο, παρακούγοντας πολλές συμβουλές έμπειρων ή επαγγελματιών φωτογράφων. Ως Έλλην, φρόντισα να μη φαίνονται τα διακριτικά του σκάφους στη φωτογραφία. Ως πελάτης, αρχικά φρόντισα να διακρίνεται ο τίτλος του καταστήματος, αλλά στη συνέχεια αποφάσισα να γράψω αρνητικά σχόλια γι αυτούς στο μπλογκ και στον τοίχο δίπλα στο κατάστημα. Ευτυχώς, δεν επέμεινα στην αρχική μου παρόρμηση.

Μικρή πλατεία

ΑπόΧίος 6-7 Δεκ 2008 μ.Χ.

Στην οδό Κανάρη μπορεί, κανείς, να δει μία μικρή πλατεία με ένα συντριβάνι. Το βράδυ τα αυτοκίνητα περνούν από μπροστά της χωρίς να γυρίσουν να την κοιτάξουν. Η μικρή πλατεία χρησιμοποιείται κυρίως τη μέρα σαν διάβαση. Στο πίσω μέρος της υπάρχουν μικρά στενά σοκάκια απ΄ όπου μπορεί, κανείς, να περάσει στους πίσω δρόμους, χωρίς κανείς να το περιμένει. Οι κάτοικοι της πόλης γνωρίζουν αυτά τα μυστικά περάσματα, που οι επισκέπτες δεν θα ανακαλύψουν και τόσο εύκολα. Η μικρή πλατεία δείχνει μυστηριώδης το βράδυ. Κανείς δεν ειναι βέβαιος τί θα συναντήσει όταν στρίψει δεξιά ή αριστερά.

Το σήμα της τροχαίας συνεργάστηκε εντυπωσιακά με το φλας σε αυτή την εικόνα και με ανάγκασε να μην πετάξω αυτή τη φωτογραφία, αλλά, αντίθετα, να την κροπάρω για να τονίσω τη συγκεκριμένη λεπτομέρια. Η (ψηφιακή) φωρογραφική μου μηχανή είναι ανάξια λόγου, οπότε τα χριστούγεννα δέχομαι ευχάριστα σα δώρο μία DSLR

Από Χίος 6-7 Δεκ 2008 μ.Χ.

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Αυτή την εβδομάδα, προβάλουμε Γιαπωνέζικο σινεμά. Και πάλι, δεν έχω ιδέα για το τί να περιμένω από την ταινία, όμως οι Γιαπωνέζοι πάντα έκαναν ωραίες ταινίες με πρωτότυπες κινηματογραφικές ιδέες που στη Δύση δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε αλλά μας είναι εύκολο να αποδεχτούμε.

Αυτή εδώ η ταινία έχει να κάνει με το τέλος της θλίψης ή του πένθους. Οι πρωταγωνιστές κουβαλάνε ο καθένας το δικό του σταυρό (ή κάποιο αντίστοιχο γιαπωνέζικο σύμβολο) και εμείς παρακολουθούμε την πορεία του πένθους και της θλίψης τους προς την ολοκλήρωση, εκεί όπου υπάρχει ηρεμία και γαλήνη. Τουλάχιστον αυτά λέει η κριτική που συνοδεύει το φυλάδιο του διανομέα.

Πιστεύω ότι αυτά τα κείμενα από τα φυλάδια των διανομέων γράφονται χωρίς οι συγγραφείς τους να έχουν δει την ταινία. Κάποιοι ίσως ρίχνουν μια ματιά στην αφίσα, κι αυτό είναι όλο. Καλά, εντάξει, δεν ξέρω πως ακριβώς τα γράφουν αυτά τα κείμενα, αλλά μοιάζουν με οροσκόπια: πολύ γενικά για να πιάνουν όλες τις πιθανές εξελίξεις. Αρκεί να θέλεις να πιστέψεις.

Μαυρίσαμε τη σελίδα μας γιατί συμμετέχουμε στη διαμαρτυρία
των καθηγητών πληροφορικής...

Συμμετέχουμε στη Διαμαρτυρία των Καθηγητών Πληροφορικής...

Οι καθηγητές Πληροφορικής αγωνιζόμαστε ενάντια στην απαξίωση - υποβάθμιση
του επιπέδου σπουδών Πληροφορικής στο Δημόσιο Σχολείο όπου πρόσφατα μεθόδευσε το ΥΠΕΠΘ
και απαιτούμε το αυτονόητο:

Οι αναθέσεις μαθημάτων Πληροφορικής να γίνονται μόνο σε καθηγητές Πληροφορικής (ΠΕ19,20).

Ο αριθμός μαθητών ανά καθηγητή στα εργαστηριακά μαθήματα να γίνει
δώδεκα (12) ΚΑΙ για τα
μαθήματα Πληροφορικής και όχι δεκαεπτά (17) όπως τώρα κατ εξαίρεση
ορίζει η νέα εγκύκλιος.

Ισονομία για τους υπεύθυνους εργαστηρίων Πληροφορικής με τρίωρη μείωση
ωραρίου ΚΑΙ για το ΣΕΚ.

Padre Nuerto - Πάτερ Ημών

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Ενδιαφέρουσα ταινία του νέου Μεξικανού σκηνοθέτη Κρίστοφερ Ζάλα, που απέσπασε το βραβείο επιτροπής στο Φεστιβάλ Sundance 2007. Αν με ενθουσιάσει, θα σχολιάσω ξανά.

Βαθιά Κοφτά Ανθρώπινα

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Η αφίσα γράφει "η πρώτη ταινία του Φατίχ Ακίν". ενώ στο imdb μπορεί, κανείς, να διαπιστώσει ότι πρόκειται για την τρίτη ταινία που σκηνοθέτησε ο τούρκος σκηνοθέτης. Το λάθος είναι εσκεμένο, και αποσκοπεί στο να προσελκύσει το Χιώτικο, που αν δεν του πουλήσεις λίγη μούρη, δεν έρχεται να δει την ταινία. Ο σκηνοθέτης Φατίχ Ακίν είναι ιδιαίτερα αξιόλογος, κι όσες ταινίες του έχω δει, με έχουν αφήσει άφωνο για αρκετά λεπτά και με έχουν απασχολήσει για αρκετές μέρες. Παραγωγή του 1998.

Απεργία Πληροφορικών: το πιο σύντομο ανέκδοτο;

Απίστευτο κι όμως αληθινό! Οι έλληνες πληροφορικοί κάνανε, λέει, απεργία! Καλά, όχι ΟΛΟΙ οι έλληνες πληροφορικοί, αφού οι πληροφορικοί έχουν αλεργία στο συνδικαλισμό και δεν μαθαίνουν τέτοια πράγματα, που έτσι κι αλλιώς δεν τους ενδιαφέρουν. Όσοι είναι κάπου οργανωμένοι, είναι σε όργανα όπως η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδος, που δεν αποτελούν συνδικαλιστικά όργανα. Υπάρχει η Ε.Π.Ε. (επιστημονικό σωματίο), υπάρχει η Ε.Π.Υ. (που δεν αποτελείται καν από πληροφορικούς !!!), υπάρχει ο σύλλογος των Μηχανικών Πληροφορικής (λες κι οι άλλοι που τελείωσαν 4ετούς έχουν σπουδάσει κάτι διαφορετικό - μια στιγμή, έχουν σπουδάσει κάτι διαφορετικό, έχουν σπουδάσει πληροφορικοί, ενώ οι περισσότεροι μηχανικοί είναι ηλεκτρολόγοι !!!), υπάρχει ο σύλλογος των εκπαιδευτικών πληροφορικής δημοσίου (στον οποίο, επίσης, υπάρχουν σχετικά λίγοι πληροφορικοί !!!).

Μέσα σε όλο το χαμό, υπάρχει και το e-ΤΕΕ, μπάσταρδο δημιούργημα του Τεχνικού Επιμελητηρίου Ελλάδος που αποσκοπεί στην απορόφηση των κραδασμών όσον αφορά το αίτημα δημιουργίας Επιμελητηρίου Πληροφορικής. Με απλά λόγια, το Τ.Ε.Ε. ΔΕΝ θέλει να δημιουργηθεί επιμελητήριο πληροφορικής, διότι αν γίνει κάτι τέτοιο, μπορεί ορισμένοι υπερ-καβατζομένοι μεγαλο-απατεώνες του Τ.Ε.Ε. να μην χάσουν λίγα από τα λεφτά που μασάνε ούτως ή άλλως από δημόσια έργα κλπ. Οι κυβερνήσεις δεν μπορούν να πάνε πολύ κόντρα στους μασώνους του Τ.Ε.Ε., αφού έτσι κι αλλιώς έχουν γραμμένη την πληροφορική στα π@π@ρι@ τους, και τη θεωρούν περισσότερο σαν μια αφορμή για να μασάμε φράγκα από την Ε.Ε.

Έτσι, στην Ελλάδα ΔΕΝ υπάρχει κανένα όργανο που να μπορεί να συμβουλέψει υπεύθυνα την κυβέρνηση σχετικά με την πληροφορική, η κυβέρνηση αδιαφορεί, "σκοτώνοντας" ορισμένα ευρωπαϊκά πακέτα, η Ελλάδα είναι μία από τις πιο αναλφάβητες, ψηφιακά, χώρες. Κι οι πληροφορικοί;

Εδώ, λοιπόν, φίλοι μου, έρχονται οι συνάδελφοι πληροφορικοί να σου πουν "μπορεί να πληρώνομαι 500-800 ευρώ το μήνα - ανάλογα την περίπτωση - και ανασφάλιστος ή με ΤΕΒΕ, αλλά δεν είμαι υπάλλοιλος. Ω, όχι! Εγώ, είμαι στέλεχος" (γέλια κονσέρβας). Οι πιο πολλοί πληροφορικοί που έχω συναντήσει σου προκαλούν απογοήτευση και μόνο που τους βλέπεις. Όσοι δεν αντέξανε να το παίζουν "στελέχη", ή δεν αντέξανε την απάνθρωπα σκληρή δουλειά των 12Χ6+6 ωρών εργασίας την εβδομάδα (δίνεις μεν τη ζωή σου, αλλά τη δίνεις για πολλά λεφτά), τα παρατήσανε. Και "τα παρατήσανε" σημαίνει ότι γίνανε καθηγητές στα σχολεία. Τουλάχιστον η παλιά γενιά. Η νέα γενιά πάει πρώτα στα σχολεία. Σου λέει "που να μπλέκεις" και "ποιος έχασε τα λεφτά του για να τα βρούμε εμείς, πάμε στα σίγουρα, λεφτά είναι κι αυτά".

Όσον αφορά την απεργία, την έκαναν οι πληροφορική της Αττικής, σε κάποιο σύλλογο που έχουν, στον οποίο εγώ δεν μπορώ να γραφτώ (αφού ζω στην επαρχία) και δεν γνώριζα καν την ύπαρξή του. Η Ε.Π.Ε. έμαθε και ενημέρωσε αργά για την απεργία των πληροφορικών και έστειλε στα μέλη της ένα δελτίο τύπου μία ημέρα μετά την απεργία. Έτσι, η απεργία δεν έγινε καν γνωστή.

Εγώ λέω, ας κάνουμε όλοι οι πληροφορικοί μία ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ απεργία, για 10 μέρες. Τα κλείνουμε όλα, έτσι, για να μετρήσουμε τις δυνάμεις μας, να δούμε ποιοι είναι μαζί μας και ποιοι είναι με την αντίδραση που κρατάει τον τόπο κολημένο στο παρελθόν. Δεν δουλεύουν ουτε κανάλια, ούτε ίντερνετ, ούτε κινητά, ούτε τίποτα, για 10 μέρες, να κλάσει λίγο μέντες ο σύστημας. Δεν θα κάνουμε επανάσταση, απλώς απαιτούμε κι εμείς μερίδιο από την πίτα. Είμαστε εντελώς συμβιβασμένοι και ενταγμένοι στο σύστημα, είμαστε χρήσιμοι στο σύστημα, είμαστε λαπάδες, μη μας πετάτε έξω από το χωρό, γιατί αν το "γυρίσουμε" σε επαναστάτες, θα την πληρώσετε ακριβά.

Όμως, αυτό είναι μόνο η άποψή μου. Να και το δελτίο τύπου της Ε.Π.Ε.:

Όλοι οι Πληροφορικοί στην Γενική Απεργία

Η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας στηρίζει τους εργαζομένους του κλάδου Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών στον αγώνα τους

Αθήνα, 12 Νοεμβρίου 2008

Σε συνθήκες παγκόσμιας κρίσης και ενώ σπαταλώνται δεκάδες δις ευρώ για τη στήριξη των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων, που είναι και οι κύριοι υπεύθυνοι για την κρίση, Κράτος και επιχειρηματίες  γυρνούν την πλάτη στους εργαζομένους και ετοιμάζονται να θυσιάσουν χιλιάδες θέσεις εργασίας νομίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα λυθούν οι εγγενείς ανορθολογισμοί του οικονομικού μοντέλου που κυριαρχεί παγκοσμίως. Ο κλάδος Πληροφορικής και Τηλεπικοινωνιών δεν αποτελεί εξαίρεση σε αυτόν τον παραλογισμό, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε δυναμικές κινητοποιήσεις που εκκινούν από την εύλογη ανάγκη των εργαζομένων να προασπίσουν το συνταγματικά κατοχυρωμένο δικαίωμά τους στην εργασία.

Η Ένωση Πληροφορικών Ελλάδας είχε επισημάνει τους κινδύνους και είχε διατυπώσει τις προτάσεις της ήδη από το 2005, με υπόμνημά της προς τον Πρωθυπουργό και τον Υπουργό Μεταφορών και Επικοινωνιών (http://www.epe.org.gr/showarticle.jsp?articleid=216). Δεν εισακούστηκε. Σήμερα, τρία χρόνια μετά, φαίνονται με δραματικό τρόπο οι συνέπειες της αδράνειας της Πολιτείας. Οι προβλέψεις μας επαληθεύτηκαν διότι η Πολιτεία αρνήθηκε να αναγνωρίσει τις ευθύνες της και να αναλάβει δράση σε σχέση με τις προτάσεις μας η κυριότερη από τις οποίες είναι η ίδρυση ενός Εθνικού Επιμελητηρίου Πληροφορικής και Επικοινωνιών.

Αντ' αυτού προτίμησε να συνδιαλέγεται με την ηγεσία του ΤΕΕ, η οποία προσπαθεί με τεχνάσματα (http://www.epe.org.gr/showarticle.jsp?articleid=334) να υπονομεύσει τις προσπάθειές μας σε αντίθεση με τις ανάγκες της πατρίδας και τις επιθυμίες των μελών της Μηχανικών Υπολογιστών.

Ως εκ τούτου, καλούμε τα μέλη μας και όλους τους Πληροφορικούς να συμμετέχουν μαζικά στην προγραμματισμένη απεργία και την Πολιτεία να αναγνωρίσει τα σφάλματά της και να τα διορθώσει πριν ξεφύγει η κατάσταση από κάθε έλεγχο

Ε.Π.Ε.

Salvador Puig Antich

From Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Η ταινία αυτής της εβδομάδας αφορά τον Salvador Puig Antich, Καταλανό αναρχικό που εκτελέστηκε με κατασκευασμένες κατηγορίες. Στον ρόλο του πρωταγωνιστή ο μαϊντανός του ευρωπαϊκού κουλτουρο-σινεμά Daniel Brühl ο οποίος είναι γερμανο-ισπανός (άρα όχι καταλανός, ε;). Στο κάτω δεξί μέρος της αφίσας μπορείτε να δείτε και τον original Salvador Puig Antich.

Κακές Συνήθειες

From Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Η Κιν/κη Λέσχη Χίου προβάλει την ταινία "Κακές Συνήθειες" του Simon Bross. Η ταινία προβάλεται στο κλασικό μέρος (Ομήρειο Π.Κ.Δ.Χ.) και την κλασική μέρα και ώρα (Παρασκευή, 20:30). Σας περιμένουμε, αν κάτι τέτοιο είναι εφικτό.

The spirit

Ενδιαφέρουσα προσπάθεια φαίνεται η ταινία του Frank Miller με τίτλο The spirit, βασισμένη στα ομόνυμα θρυλικά κόμικς του Will Eisner. Στην ιστορική αξία του κόμικ έρχεται να προστεθεί η λάμψη μερικών χολυγουντιανών αστεριών όπως οι Scarlett Johansson και Eva Mendes.

Το τρέιλερ:

Μία γνώμη που πέτυχα σε κεντρικό σημείο του παγκόσμιου ιστού:

The Spirit was a comic strip written by Will Eisner in the 40's and early 50's. The stories were all seven pages long, had a lot of color and the slogan Action, Mystery, Adventure. The Spirit was way ahead of it's time, the only other comicbook writers of that era that even came close to Eisners genius was Carl Barks and Floyd Gottfredson.

In The Spirit Eisner experimented with the comic book medium. Telling short and great stories of various kind. Film-Noir, Science Fiction, Action, Mystery, Adventure etc. Pushing the medium to it's limits. It also had a wide variety of female characters that was one of the Spirits greatest weaknesses.

Frank Millers Sin City is a totally different animal. The Spirits stories are set in Central City, a town ment to be any larger city in America. Basin City, the story of Sin City, is the grittiest, most corrupt and run down city in the United States with hookers, corrupt politicians and an all powerful mafia. The men are "tough guys" or perverted psychos and the women are most of the time dressed in next to nothing.

I've got nothing against Sin City. I like those stories. Like Roger Ebert said: It's Film-Noir, taken to the extreme.  But The Spirit is not Film-Noir taken to the extreme. And judging by the trailer that is what Frank Miller does. He doesn't make Will Eisner's The Spirit. He's making Frank Millers Sin City starring The Spirit.

Import / Export

Από Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Η Κινηματογραφική Λέσχη Χίου σας προσκαλεί στην προβολή της ταινίας "Import/Export", στο Ομήρειο Πνευματικό Κέντρο Δήμου Χίου, την Παρασκευή 31/10/2008, στις 20:30. Δικός μου ρόλος στην ομάδα είναι η κατασκευή των αφισών.

Χαμένος στο διαδίκτυο

Ο συγγραφέας του μπλογκ ζητά συγνώμη για την απόσταση των ημερομηνιών από ποστ σε ποστ, αλλά είχε κι αυτός τις δυσκολίες του. Το διαδίκτυο είναι τεράστιο κι είναι εύκολο να χαθείς και δύσκολο να ξαναβρεις το δρόμο σου. Δεν πειράζει, βέβαια, να χάνεσαι πότε πότε, αλλά όταν είσαι χαμένος, από που θα ανανεώνεις το μπλογκ και τι θα γράφεις; "Δεν ξέρω τι να σας πω σήμερα". "Ούτε και σήμερα έχω κάτι συγκεκριμένο να σας πω".

Τέλος πάντων, όλο αυτό τον καιρό ήμουν απασχολημένος με αυτό.

Κινηματογραφική Λέσχη Χίου

Καθ' όλη τη διάρκεια της χρονιάς (2007-2008) συμμετείχα στην Κινηματογραφική Λέσχη Χίου σαν κατασκευαστής αφισών. Οι αφίσες που έφτιαξα υπάρχουν εδώ.

Στόχος των αφισών ήταν να γνωστοποιούν στο χιώτικο κοινό τις ταινίες που προβάλουμε. Η Κινηματογραφική Λέσχη Χίου είναι μία λέσχη ανθρώπων που αγαπούν τον κινηματογράφο και στοχεύει στο να προβάλει καμιά ταινία που και που. Οι ταινίες που επιλέγονται είναι, συνήθως, ταινίες που δεν μπορούμε να τις δούμε κάπου αλλού στο νησί.

Ως συγγραφέας

Είμαι υποχρεωμένος να αρχίσω να γράφω ξανά. Ο συγγραφέας το έχει ανάγκη, αλλά κι εγώ το ίδιο. Υπάρχουν ανάγκες σαν την αναπνοή, που δεν μπορείς να τις αγνοήσεις, είτε τις ικανοποιείς είτε παύεις να υπάρχεις. Το γράψιμο δεν ανοίκει σε αυτές. Μπορείς να υπάρχεις χωρίς να γράφεις, αλλά τί είδους ύπαρξη θα είναι αυτή; Ίσως να είναι μία πιο ουσιαστική ύπαρξη, ίσως να σου δίνει τη δυνατότητα να ζεις αυτά που κανονικά θα έγραφες ή έστω να προσπαθείς να ζείσεις κάτι παρόμοιο.

Ας πούμε ότι μόλις γενιέσαι, σε κλοπνοποιούν. Ο κλόνος σου (ή εσύ, δεν έχει σημασία, είσαστε ίδιοι) ζει εντελώς απομονομένος από εσένα (κι εσύ από εκείνον). Οι περίεργοι τύποι που πειραματίζονται πάνω στην ύπαρξη σου (δεν είναι άραγε αυτός ένας καλός ορισμός του θεού;) δεν επεμβαίνουν στο πως μεγαλώνετε και τί κάνετε, παρά μόνο σε ένα σημείο. Εσένα σε ωθούν να γράφεις, και τον κλόνο σου τον αποτρέπουν. Το αποτέλεσμα είναι ο κλόνος σου να ζει πιο ενδιαφέρουσα και έντονη ζωή, ενώ εσύ γράφεις.

Αν κάποιος κάτσει και καταγράψει το τί έζεισε ο κλόνος σου, και μετά το αντιπαραβάλει με τις ιστορίες που έγραψες εσύ, το συμπέρασμα θα είναι αβίαστο: η ζωή του κλόνου σου πήγε χαμένη. Οι δικές σου ιστορίες είναι πολύ πιο ενδιαφέρουσες, γεμάτες βαθιές αναζητήσεις, στοχασμούς πάνω στη ζωή και το σύμπαν, περιπέτειες, χρώματα, άλλωτε έντονα κι άλλωτε μουντά, ταξίδια κι εξωτικά τοπία, ενδιαφέρουσες οπτικές της καθημερινότητας. Ακόμα κι οι βαρετές στιγμές, οι ασήμαντες, έχουν αρωματιστεί με το θείο άρωμα που εμποτίζονται όλα τα πλάσματα και τα αντικείμενα που αποτελούν δημιούργημα της φαντασίας ενός συγγραφέα.

Όμως, η αλήθεια είναι ότι η ζωή του συγγραφέα, πέρα από τα έργα του, δεν ήταν τίποτα ή σχεδόν τίποτα το ιδιαίτερο. Όλη η δημιουργική του προσπάθεια, όλη η φαντασία, η εκτίμιση στο ωραίο, η αγανάκτιση, η αγάπη και το μίσος του διοχετεύτηκαν στα έργα του. Εκεί που ο κλόνος κυνιγούσε όμορφα κορίτσια, ο συγγραφέας έγραφε γι αυτά. Εκεί που ο κλόνος είχε τις πρώτες του εμπειρίες μαζί τους, ο συγγραφέας έγραφε για τον ιδανικό έρωτα, τις μαγικές του στιγμές (που μπορεί και να μην τις έννιωσε ποτέ του στ’ αλήθεια) του αγγίγματος και τη ζέστη των σωμάτων. Εκεί που κλόνος έκανε παρέες με τύπους από τη γειτονιά, το πανεπιστήμιο ή τη δουλειά, ο συγγραφέας έγγραφε για βαθιές φιλίες, για περίπλοκες σχέσεις, άσπονδους φίλους και μισιτούς εχθρούς που η μοίρα τους αναγκάζει να συνεργαστούν. Όταν ο κλόνος πήγενε διακοπές στο χωριό, ο συγγραφέας περιέγραφε καυτά καλοκαίρια σε τροπικά μέρη ή γραφικούς ψαράδες στα ελληνικά νησιά. Πιάνετε το νόημα, έτσι δεν είναι;

Δεν ξέρω ποιος από τους δύο θα ήθελα να είμαι. Μάλλον έχω υπάρξει και οι δύο. Τώρα δεν είμαι κανένας από αυτούς, αλλά μοιραία κάποια στιγμή θα ξαναγίνω είτε ο ένας είτε ο άλλος. Ο συγγραφέας ή ο κλόνος του.

Ημερολόγιο του πάνω καταστρώματος (και του μόνου, άλλωστε, αφού πλέουμε σε σχεδία)

Αγαπητοί θαυμαστές και λοιποί περίεργοι του διαδικτύου
αυτό εδώ το ημερολόγιο έχει σαν στόχο να αναδείξει στοιχεία της προσωπικής μου ζωής, που ίσως να βρείτε ενδιαφέροντα. Διότι, η αρχική σας πρόθεση θα είναι να δείτε αν την παλεύω. "Την παλεύει αυτός;" αναρωτιέται ο περαστικός διαδικτυακός επισκέπτης. Η απάντηση είναι άγνωστη, και γι αυτό συνεχίζει να διαβάζει, μέχρι να βαρεθεί, οπότε και θα αποφανθεί, αυθαίρετα, βεβαίως, ότι δεν την παλεύει ή ότι την παλεύει (συνήθως το πρώτο - κι αφού συνήθως, ίσως να μην είναι και τόσο αυθαίρετο, αλλά πάντως είναι συμπέρασμα βασιζόμενο σε λάθος στοιχεία).
Όμως εμένα δε με ενδιαφέρει να ξέρετε εσείς αν εγώ την παλεύω ή όχι. Κανείς δεν την παλεύει, σε τελική ανάλυση. Άρα, μπορεί να μην την παλέυω ούτε κι εγώ, αλλά κατά βάθος να την παλεύω, διότι τουλάχιστον κάθομαι και γράφω αυτό εδώ το κειμενάκι και ξεδίνω κάπως, ενώ εσείς το διαβάζετε και δεν ξεδίνετε. Τουλάχιστον αυτός είναι ο ενδόμιχος στόχος μου.
Στην πραγματικότητα αυτός είναι ο ενδόμιχος στόχος όλων όσων γράφουν ημερολόγια: να ξεφορτωθούν το βάρος με το οποίο τους έχει φορτώσει η καθημερινή τους ζωή στις πλάτες των άλλων. Αν πρόκειται για το ημερολόγιο ερωτευμένης εφήβου, τότε πρόκειται για τα αβάσταχτα ελαφρά βάρη του εφηβικού έρωτα. Αν πρόκειται για το ημερολόγιο του λογιστή μου, τότε έχουμε να ασήμαντα δυσβάσταχτα βάρη της μίζερης ρουτίνας και της υπαρξιακής κόλασης που βιώνει ένα εντελώς ανύπαρκτο ανθρωπάριο (σόρρυ Μπάμπη, ελπίζω να μη διαβάζεις το μπλογκ μου, κι αν το διαβάζεις, ελπίζω να μην έχεις καταλάβει ποιος είμαι). Ποιο από τα δύο ημερολόγια θα διαβάζατε; Ε, προφανώς το ημερολόγιο της ερωτευμένης μικρούλας.
Και όμως, το ημερολόγιο του μπάμπη μοιάζει πολύ περισσότερο με τις καθημερινότητές μας. Ο μπάμπης ο λογιστής είναι ένας (πραγματικός, αλλά τί σημασία έχει) χαρακτήρας με τον οποίο οι περισσότεροι από εμάς θα μπορούσαμε να ταυτιστούμε. Ίσως όχι σαν χαρακτήρες, αλλά οι ζωές μας μοιάζουν αρκετά.
Κι έτσι, μετά από 100 παραγράφους εισαγωγή φτάσαμε στο ζήτημα που με απασχολεί σήμερα. Δηλαδή στο ότι οι ζωές όλων μας μοιάζουν τόσο πολύ, παρά το ότι εμείς οι ίδιοι διαφέρουμε τόσο μεταξύ μας. Δείτε την εικόνα: εκατομύρια άνθρωποι στο δυτικό κόσμο εργάζονται σε διάφορα γραφεία σε διάφορες μικρές και μεγάλες πόλεις και κωμοπόλεις, ο καθένας από αυτούς αρκετά διαφορετικός από τους υπόλοιπους, αλλά όλοι δείχνουν ίδιοι ο ένας με τον άλλο, προκειμένου να συμβιώσουν και να δείχνουν και ομοιόμορφοι.
Ο μπάμπης, λοιπόν, δε δουλεύει μόνος του, είναι σε ένα λογιστικό γραφείο, αλλά για να συμπληρώσει εισοδήματα, κάνει και εξωτερικές δουλειές (σ' έκαψα, μπάμπη, έτσι και μάθουν απ' το γραφείο ότι κάνεις και δικές σου δουλειές, πήρες τον π**λ*). Στο γραφείο δουλεύει πάρα πολλές ώρες δίπλα δίπλα σε δύο άλλους συναδέλφους του. Ο ένας από αυτούς είναι συλέκτης γραμματοσήμων και ψιλοαλκοολικός. Είναι λίγο απότομος τύπος. Τον ξέρει πολύ καλά ένας φίλος ενός φίλου που μιλάει πολύ. Η κοπέλα της παρέας είναι μάλλον σεξομανής. Την ξέρει ο ίδιος φίλος που εκτός από το ότι μιλάει πολύ, κάνει κι άλλα πράγματα πολύ. Η κοπέλα είναι μάλλον ρηχό άτομο, και προσπαθεί να το παίξει "τη μέρα μια απλή λογίστρια, αλλά τη νύχτα...". Ο μπάμπης, πάλι, είναι ανύσηχο ανθρωπάκι, βγαίνει σπάνια, τις Κυριακές κανένα μπάφο, οι μόνοι του γνώστοί ζούν σε άλλα μέρη της χώρας και έχει να τους δει από τότε που σπούδαζε, διαβάζει καμιά εφημερίδα, έχει μια σχετική άποψη για τα πράγματα, και θυμάται πολλά από τα βιβλία που διάβαζε κάποτε.
Νομίζω ότι οι τρεις αυτοί άνθρωποι είναι αρκετά διαφορετικοί μεταξύ τους. Και όμως, αν πάτε στο γραφείο που δουλεύουν, θα νιώσετε ότι μοιάζουν πάρα πολύ. Έχουν την ίδια συμπεριφορά, κοιτάζονται μεταξύ τους με συνομοτικό βλέμα όταν δουν κάτι περίεργο, γενικά μοιάζουν να καταλαβαίνονται, μιλάνε με σχετική άνεση. Ακόμα, μοιράζονται μερικές προσωπικές λεπτομέριες για τις ζωές τους, από αυτές που είναι πιο φυσιολογικό να μοιράζεσαι με το σύντροφό σου ή τη μάνα σου, π.χ. ιατρικό ιστορικό, αγαπημένο χρώμα και ζώδιο, πως σου είχε φανεί ένα ατύχημα που είχες πάθει ή την ιστορία του ρολογιού που φοράς. Τέτοιες προσωπικές λεπτομέριες που κανονικά θα έπρεπε να σηματοδοτούν μία ιδιαίτερη εγκύτητα. Και όμως, οι τύποι δεν είναι φίλοι, είναι απλώς συνάδελφοι.
Σκεφτείτε λίγο περισσότερο (πάγιο αίτημά μου εδώ και χρόνια). Αυτοί οι τύποι μοιάζουν ή δε μοιάζουν; Η απάντηση είναι: μοιάζουν. Διότι οι ζωές τους είναι σχεδόν ίδιες. Ίσως ο πραγματικός μας εαυτός να είναι αυτός που βγάζουμε όταν μένουμε μόνοι, όταν σχολάμε από τη δουλειά κι απομακρυνόμαστε από τους δημόσιους χώρους. Πόσο χρόνο, όμως, στ' αλήθεια, αφιερώνουμε στον πραγματικό μας εαυτό; Κι αν δεν αφιερώνουμε και τόσο χρόνο στον πραγματικό μας εαυτό, αν είμαστε κουρασμένοι όταν είμαστε ο εαυτός μας, τότε πόσο πραγματικός είναι ο εαυτός αυτός; Μήπως είναι πιο πραγματικός, πιο απτός, πιο ισχυρός ο εαυτός που υποδυόμαστε στη δουλειά και τους υπόλοιπους δημόσιους χώρους όπου περνάμε τον περισσότερο χρόνο μας;
Δηλαδή, αυτοί οι τύποι πριν αρχίσουν να δουλεύουν fool time, ήταν αρκετά διαφορετικοί και ο ένας από τον άλλο, και από αυτό που είναι τώρα. Με τον καιρό, αναγκάστηκαν να ζήσουν μαζί, σε ένα πολύ περιορισμένο χώρο. Η δουλειά τους εξομοίωσε. Τώρα, μοιάζουν πολύ. Στον ιδιοτικό τους χρόνο προσπαθούν να θυμηθούν πως ήταν παλιά, αλλά ο πραγματικός τους εαυτός είναι αυτός που ζουν καθημερινά. Το βλέπω και από το μπάμπη. Μέσα με τη μέρα, νιώθει ολοένα και πιο άνετα στο δημόσιο χώρο, ολοένα και πιο καταθλιπτικά στον ιδιοτικό. Κάποια στιγμή, θα οικιοποιηθεί τις συνήθιες και την προσωπικότητα που του επέβαλε ο δημόσιος βίος του. Αργότερα, ο δημόσιος βίος του θα αλλάξει, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, π.χ. ο μπάμπης θα δουλεύει λιγότερο γιατί θα είναι παλιός, ή θα κερδίσει το Kino και τ' Alo, αλλά στην προσωπική του ζωή θα ζει με τις συνήθιες που του επέβαλε η δουλειά.
Δεν είναι και τόσο περίεργο να επηρεάζεσαι από αυτά που έχεις ζήσει στη ζωή σου. Αντίθετα, είναι το πιο φυσιολογικό πράγμα. Το πρόβλημα είναι ότι ο μπάμπης δεν επέλεξε σε καμία φάση της ζωής του να επηρεαστεί από όλα αυτά. Η ζωή που ζει είναι η ζωή που του επεβλήθει. Ήταν η μοίρα του, όπως του την είχαμε προδιαγράψει όλοι μας. Τις επιλογές για τη ζωή που ζει ΤΩΡΑ, τις έκανε (χωρίς να το ξέρει) 15 με 20 χρόνια πριν, όταν π.χ. διάλεγε τα μαθήματα που του αρέσουν στο σχολείο ή όταν π.χ. αποφάσισε να παρατήσει τις εμφανίσεις σε ταβέρνες και πανυγήρια με την κιθάρα του και να τελειώσει τη σχολή.
Δεν ξέρω αν ο μπάμπης είναι ευτυχισμένος ή δυστυχισμένος. Δε μου φαίνεται να είναι κάτι από τα δύο. Η στάση του στο θέμα της ευτυχίας είναι, προς το παρόν, αδιάφορη. Μήπως τα βλέπει όλα μάταια; Μπαααα. Μάλλον δεν τα βλέπει καθόλου. Ο μπάμπης ήταν, κάποτε, ένα καλό άτομο για να κάνεις παρέα. Είχε την πλάκα του, ήταν ευχάριστος, δεν το έπερνε πάνω του, δεν τα έβαφε πολύ μαύρα, εκτιμούσε ψύχραιμα τις καταστάσεις, κι ήταν μέσα όταν έπαιζε κάτι ενδιαφέρον. Τώρα, τίποτα. Πάειο μπάμπης, έγινε λογιστής.
Αλλά αρκετά είπαμε για το μπάμπη. Σε κάποιο επόμενο post θα πούμε και για 'μένα.

Σολωμόντας (ο)

Σολωμόντας: παθητική ενεργητική μετοχή του ψαριού Σολωμού.

Μπούφτουλας (ο)

Μπούφτουλας καλείται κάποιος άνθρωπος ή αντικείμενο που εμφανίζεται ξαφνικά ανάμεσα σε εσένα και κάποιο καλό γκομενάκι που έπαιρνες μάτι, κόβοντάς σου τη θέα. Συνήθως οι μπούφτουλες είναι φίλοι, γνωστοί, λεοφορία, χοντρές κυρίες που κάνουν βόλτες, κλπ.
Παράδειγμα: "Φύγε ρε μπούφτουλα από τη μέση, να δούμε τη σερβιτόρα του απέναντι μαγαζιού!"
Προέλευση: Σύνθετη λέξη, από τα ηχομημιτικά "μπου" και "φτου".
Εξήγηση προέλευσης: Φανταστείτε ότι έχετε αράξει σε καφετέρια στην πλατεία και παίρνετε μάτι την ωραία σερβιτόρα του απέναντι μαγαζιού. Ξαφνικά, εμφανίζεται μπροστά σας χαμογελαστός ένας φίλος σας κάνοντας "μπου!". Εσείς, έχοντας απογοητευτεί που ο φίλος σας σας έκοψε τη θέα, λέτε "φτου!". Από αυτό το "μπου!" και "φτου!" βγαίνει το μπου-φτου-λας.

Οφισίδιος (ο)

Οφισίδιος: ο άνθρωπος που συνηθίζει κάθε τόσο να στέλνει χιουμοριστικά μυνήματα μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομίου σε μεγάλες ομάδες παραληπτών. Ο θιασώτης του οφισιδισμού (βλ. οφισιδισμός).
Τα μυνήματα αυτά περιέχουν είτε αστείες φωτογραφίες (βλ. lolcats), είτε αστείες παρουσιάσεις με powerpoint, είτε πρωθημένα ανέκδοτα, αστείες φράσεις επικαιρότητας, ακόμα και διαδικτυακές απάτες (βλ. Νιγηρία). Τα μυνήματα στέλνονται πάντοτε μαζικά και απευθύνονται σε όλους τους παραλήπτες ταυτόχρονα. Οι λήστες παραληπτών περιέχουν, συνήθως, συναδέφλους από τη δουλειά, παλιούς συμφοιτητές και συμμαθητές, γνωστούς συγγενών, άτομα που ο αποστολέας έχει συναντήσει μία ή καμία φορά, αλλά του είχαν κάνει ελαφρώς θετική εντύπωση, ακόμα και άτομα που έχουν πέσει θύματα του οφισιδισμού φίλων ή συναδέλφων του οφισίδιου αποστολέα.
Συνήθως τα μυνήματα περιέχουν μόνο το αστείο, και κάποια αναξιομνημόνευτη (βλ. αναξιομνημόνευτος) φράση. Σπανιότερα, υπάρχει κάποιος χερετισμός και κάποιο φιλικό αστείο, με βαριά χρήση υπερ-διάσημων ιντερνετικών chat συμβόλων.
Π.χ. "Γεια σας, τί κάνετε; Ορίστε ένα αστείο ppt, ελπίζω να σας αρέσει, lol :)))"
Προέλευση: από το αγγλικό office idiot (όφις ίντιοτ), που σημαίνει "ο βλάκας του γραφείου".