Ανήλικοι επαναστάτες, ενωθείτε

Αυτές τις μέρες ένιωθα πολύ έντονα την ανάγκη να γράψω κάτι, αλλά δεν ήξερα τί θα μπορούσε να ήταν αυτό. Ο καθένας βγαίνει και λέει τη γνώμη του σε κάποιο μπλογκ ή σε κάποιο τηλεοπτικό παράθυρο, και τη λέει με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιες συνθήκες που την ευτελίζει. Εν τω μεταξύ, οι άγνωστοι γνωστοί αναρχικοί, πιτσιρικάδες, μετανάστες και δεν ξέρω κι εγώ τί άλλο μιλούν στους δρόμους με δράσεις κι η γνώμη τους είναι αδύνατο να ευτελιστεί. Αυτός, νομίζω, ο τρόπος που διάλεξαν για να μιλήσουν είναι ο μόνος τρόπος να μιλήσει κανείς δημόσια χωρίς η άποψή του να χρησιμοποιηθεί για διάφορους διαφημηστικούς σκοπούς.

Ο λόγος χρησιμοποιεί σημεία, δηλαδή σήματα στα οποία αποδίδουμε σημασίες. Τα σημεία τους είναι πέτρες και μπουκάλια Άμστελ (ναι, δεν πειράζει, ας το πούμε κι αυτό) με εκρηκτικό μείγμα. Οι λέξεις τους τους είναι πυρκαγιές και κατεστραμένα αυτοκίνητα, ρημαγμένα πιασοκωλάδικα (μιλάω για τα μαγαζιά της Ερμού). Οι φράσεις τους είναι επισόδια σε όλη τη χώρα, σχεδόν μια εβδομάδα τώρα. Οι φράσεις μπορούν να γίνουν παράγραφοι, κεφάλαια, ιστορίες.

Εδώ θα περιγράψω το πως βλέπω τα πράγματα όσον αφορά τους ανήλικους. Θα είμαι πολύ συνοπτικός:

Σήμερα τα πανεπιστήμια είναι μπουρδέλα, και κάνω κατάχρηση του όρου, διότι τα μπουρδέλα είναι και οργανωμένα και ξέρουν τι κάνουν και τις υπηρεσίες τους τις παρέχουν μέσα σε κάποια λογικά πλαίσια. Τα πανεπιστήμια, πάλι, δεν παρέχουν σχεδόν τίποτα. Οι ακαδημαϊκοί είναι κοινοί απατεωνίσκοι που βολεύονται στο πανεπιστημιακό κατεστημένο, αν έχουν τις διασυνδέσεις (αν ξεφεύγει κανένας από τον κανόνα, του ζητώ ηλικρινά συγνώμη, υπάρχουν εξαιρέσεις και είναι πολύ σημαντικές). Οι φοιτητές θέλουν να περάσουν τα μαθήματα και να πάρουν το χαρτί. Δεν ξέρουν ούτε τι λένε τα μαθήματα ούτε τί θα το κάνουν το χαρτί, απλώς είναι κάτι που πρέπει να κάνουν, όπως ο στρατός ή το να βρουν δουλειά. Τα Γυμνάσια και κυρίως τα Λύκεια είναι υπό διάλυση. Κανένας από τους συμμετέχοντες δεν πιστεύει ότι χρησιμεύουν σε κάτι. Οι μαθητές που θέλουν να μπουν στα μπουρδέλα (τα πανεπιστήμια, δηλαδή) πρέπει να τα σκάσουν στην νομιμοποιημένη και στην παράνομη παραπαιδεία. Οι καθηγητές είναι υπαλοιλίσκοι του δημοσίου που θέλουν να τσεπώνουν το μισθό τους όσο πιο αθόρυβα γίνεται. Αν βρεθεί κανένας πιο ενεργητικός, οι γονείς φροντίζουν να κάνουν παράπονα εις βάρος του. Οι γονείς θέλουν καθηγητές που είναι αθόρυβοι κι άχρηστοι, για να μην έχουν επιροή στα παιδιά τους. Οι γονείς πρέπει να δουλεύουν μέρα-νύχτα για να ζήσουν τα παιδιά τους, να τα σπουδάσουν, να τους ανοίξουν κανένα μπακάλικο, να γίνουν κι αυτά όπως οι ίδιοι, μικροαστά, ίσως και μεσοαστά και, ποιος ξέρει, μπορεί και να πετύχουν κάτι περισσότερο. Δεν έχουν, όμως, χρόνο να ασχοληθούν μαζί τους. Τα παιδιά είναι μόνα τους.

Τα παιδιά είναι μόνα τους, ιδίως στις μικρές ηλικίες. Τα παιδάκια του δημοτικού δεν κάνουν, πια, παρέα το ένα με το άλλο έξω από το σχολείο, εκτός αν αυτό προγραμματιστεί και τα πάνε σε κανένα σημείο συνάντησης (π.χ. παιδότοπο). Είναι φοβερό! Εμείς βγαίναμε και παίζαμε στις γειτονιές και βλέπαμε ένα σωρό άλλα παιδάκια, και μη νομίζετε πως είμαι κανένας παππούς, ούτε τα άντα δεν έχω πιάσει ακόμα. Τα παιδιά, σήμερα, παίζουν μόνα τους, χωρίς μεγαλύτερους, χωρίς μικρότερους, με μόνη συντροφιά τους καμιά κονσόλα παιχνιδομηχανής, κανένα υπολογιστή, κάτι τέτοιο. Φυσιολογική εξέλιξη αυτού τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο (πάλι καλά που υπάρχουν κι αυτά, μου έλεγε πρόσφατα ένας συνάδελφος, και έχουν κανένα συνομίλικό τους να μιλάνε). Ας σκεφτεί κάποιος τα παιδιά! Δηλαδή, τί τους έχετε κάνει; (δεν λέω "έχουμε κάνει" γιατί δεν θεωρώ ότι έχω λερώσει τα χέρια μου σε αυτό το θέμα).

Τα έφηβα παιδια είναι μισά παιδιά και μισοί ενήλικες (δυστυχώς χωρισμένα κατακόρυφα). Το παιδί μέσα τους νιώθει οργή, διότι κανένας δεν του έδωσε την προσοχή που θα έπρεπε. Έτσι είναι τα παιδάκια, αν δεν ασχολείσαι μαζί τους, εξοργίζονται. Έχουν ανάγκη την προσοχή σου και κυρίως την προσοχή των γονιών τους. Όταν οι γονείς τους δεν μπορούν αν τους τη δώσουν, τα παιδάκια εξοργίζονται. Για χρόνια. Μεγαλώνουν μέσα στην οργή. Αλλά υπάρχει και ο ενήλικας εαυτός τους. Οι 15χρονοι καταλαβαίνουν. Βλέπουν μπροστά τους το απόλυτο σκοτάδι. Δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ στο οποίο να ελπίζουν. Κανένας δεν μπορεί να τους υποσχεθεί ένα καλύτερο μέλλον. Το παρόν τους είναι μίζερο, το μέλλον τους είναι το ίδιο, υπάρχει ανεργεία, υπάρχει οικολογική καταστροφή, δεν είναι καν βέβαιο ότι θα υπάρχει ανθρωπότητα όταν μεγαλώσουν. Πως να μη νιώθουν οργή; Και λίγα κάψανε.

Αυτές οι καταστροφές δεν είναι μια απλή πολιτική εξέγερση, είναι μία ανακλαστική κίνηση. Δεν είναι, δηλαδή, επανάσταση, είναι κραυγή. Κι αν βλέπουμε τα ξεπουλημένα τηλε-κανάλια να σκύβουν για δυο λεπτά το κεφάλι από ντροπή, είναι γιατί πρόκειται για την κραυγή των δικών μας παιδιών που μας αφυπνίζει και μας κάνει, στιγμιαία, να αντιληφθούμε το μέγεθος της καταστροφής. Της καταστροφής που έχουμε προκαλέσει εμείς τόσα χρόνια σε αυτό τον κόσμο, όχι της υλικής φθοράς που είχαν μερικά μαγαζάκια και μερικές τράπεζες (τα οποία θα έχουν αποκατασταθεί μέσα στην ερχόμενη εβδομάδα).

Αυτά που γράφω εδώ αφορούν μόνο ένα μικρό μέρος του φαινομένου, αυτό που έχει να κάνει με τη συμμετοχή τόσων ανήλικών. Δεν ασχολήθηκα ούτε με τις πολιτικο-κομματικές ισοροπίες, ούτε με τους αντιεξουσιαστές, ούτε με τη νεολαία, ούτε με τους μετανάστες, ούτε με τους "περιθωριακούς" και τα άλλα κομμάτια που συνθέτουν αυτή την εξέγερση.