Είναι δύσκολο να είσαι καχύποπτος, όπως δύσκολο είναι και να μην είσαι. Η καχυποψία θέλει τέχνη και εμπειρία για να την εφαρμόσεις έτσι ώστε να έχει ωφέλιμα αποτελέσματα. Ομοίως και η θετική στάση μπορεί να μας παρασύρει σε παγίδες και λάθη. Αυτό, τουλάχιστον, είναι το σκεπτικό που χρησιμοποιώ για να κρίνω τόσο τους ανθρώπους που είναι πολύ επιφυλακτικοί προς την κάθε τεχνολογική εξέλιξη, όσο και εκείνους που ενθουσιάζονται μαζί της.
Υπάρχουν πολλές ιστορίες που μπορεί να παρατηρήσει κανείς στην καθημερινή του ζωή οι οποίες να περιέχουν στοιχεία της μεγάλης σύγκρουσης που έχει φέρει η τεχνολογική εξέλιξη. Το διαδίκτυο από μόνο του αποτελεί ένα ολόκληρο υπερ-εργαλείο, που ξεπερνάει τα όρια του μέσου, γίνεται υπερ-μέσο. Κι όταν λέω υπερ-μέσο, το εννοώ τόσο από την άποψη ότι περιλαμβάνει τα άλλα μέσα, όσο κι από την άποψη ότι δημιουργεί από μόνο του κόσμους επικοινωνίας και επικοινωνιακούς κώδικες. Αυτά, όμως, είναι γνωστά.
Το ερώτημα που μας απασχολεί, πλέον, είναι μάλλον ηθικής τάξης: είναι καλά όλα αυτά; Απαιτείται να κρίνουμε το διαδίκτυο και τους κόσμους που μας έχει φέρει. Σίγουρα η κρίση "καλό" ή "κακό" δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να κρίνεις ένα υπερ-μέσο που πλησιάζει σε μεγαλοσύνη ακόμα και την ίδια τη γλώσσα, αλλά κάποιες φορές μας δίνεται η αίσθηση ότι αυτός είναι ο τρόπος του διαδικτύου. Κάνουμε like ή dislike. Αυτή η απλοποίηση είναι πλασματική, αφού το ίδιο το μέσο σχεδόν υποχρεώνει ακόμα και τους πιο απλοϊκούς χρήστες να κρίνουν πλατύτερα (αλλά όχι και βαθύτερα). Κι είναι αλήθεια ότι το διαδίκτυο έχει τον τρόπο να αυτο-κρίνεται σε πλάτος. Χρειάζεται να κριθεί και σε βάθος.
Μη νομίζετε ότι την έχω ψωνίσει ξαφνικά και θα έρθω εγώ ο ταπεινός μικρο-μπλόγκερ να λύσω τα φιλοσοφικά προβλήματα του διαδικτύου. Δε θα τολμούσα να επιχειρήσω κάτι τέτοιο. Ως μικρο-μπλόγκερ, μου αρκεί να δηλώσω ότι με αγγίζει κι εμένα το ερώτημα "είναι καλό πράμα αυτά τα ίντερνετζ;".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου