Ένας «αλγόριθμος» για το διαχωρισμό της πολιτείας από το ποδόσφαιρο.

 Τους τελευταίους μήνες έχει αναθερμανθεί η συζήτηση για το διαχωρισμό της πολιτείας από την εκκλησία. Αν, όμως, μιλάμε για κάτι που έχει πολλούς πιστούς και φανατικούς, εξουσία, επιρροή και διαπλοκή, η αυτοκέφαλη ορθόδοξη εκκλησία της Ελλάδας έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Στην πρώτη θέση της λίστας βρίσκεται με διαφορά το ποδοσφαιρικό κατεστημένο.

Το ποδόσφαιρο έχει αρκετά κοινά με τις θρησκείες: είναι και τα δύο οργανωμένα συστήματα παροχής θεαμάτων που ορίζουν και διαχειρίζονται όχλους. Όπως υπάρχουν πολλές θρησκείες και αιρέσεις, έτσι υπάρχουν πολλά πρωταθλήματα και ομάδες.

Αν, λοιπόν, είναι λογικό το αίτημα του διαχωρισμού πολιτείας και εκκλησίας, τότε πολύ πιο έντονα θα έπρεπε να απαιτηθεί ο διαχωρισμός πολιτείας και ποδοσφαίρου.

Οι οπαδοί των ομάδων και των αιρέσεων ποικίλουν από απλοί υποστηρικτές έως φανατικοί. Στις περισσότερες περιπτώσεις υποστηρίζουν την αίρεση/θρησκεία ή την ομάδα τους μόνο και μόνο επειδή οι γονείς, οι φίλοι ή το χωριό τους υποστήριζαν το ίδιο πράγμα, χωρίς κανέναν άλλο λόγο. Παρ' ολ' αυτά, μπορεί να αφιερώσουν από ώρες έως και τη ζωή τους για να στηρίξουν την αγαπημένη τους ομάδα ή θρησκεία, διαδίδουν παντού την πίστη τους και φέρουν τα διακριτικά σύμβολα της θρησκείας ή ομάδας στα ρούχα τους, τα κοσμήματά τους και αλλού.

Ο διαχωρισμός της πολιτείας από το ποδόσφαιρο αποτελεί ένα θετικό βήμα προς την κατεύθυνση της οικοδόμησης μιας πραγματικά δημοκρατικής κοινωνίας. Οι θρησκείες και το ποδόσφαιρο αποπροσανατολίζουν τους πολίτες και τους επιτρέπουν να καταπραΰνουν τις αγωνίες και τον πόνο τους και να ξεσπάσουν σε έναν σχετικά ελεγχόμενο χώρο. Τι θα συνέβαινε, άραγε, αν όλοι αυτοί που ξεσπούν στις εξέδρες των αγωνιστικών χώρων προτιμούσαν να μεταφέρουν τις αγωνίες και την οργή τους στους χώρους εργασίας, στις γειτονιές, στην οικογένεια ή, γιατί όχι, στους δρόμους και τις πορείες; Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν ορίζαμε μόνοι μας το δημόσιο λόγο και χώρο συνεύρεσης, όπως συνέβαινε μέχρι λίγες δεκαετίες πριν στα χωριά μας;

Ακολουθούν μία σειρά από ρυθμίσεις που πιστεύω ότι μπορούν να αποδεσμεύσουν την πολιτεία από τη μέγγενη του ποδοσφαίρου. Όλες τους βασίζονται στην ιδέα ότι το ποδόσφαιρο θα πρέπει να αντιμετωπιστεί ως μία υπηρεσία θεάματος που παρέχεται από κάποιες ιδιωτικές εταιρίες (τις ΠΑΕ) με σκοπό, από τη μεριά τους, το χρηματικό κέρδος. Στόχος αυτών των ρυθμίσεων θα ήταν να διασφαλίζουν ότι το ποδόσφαιρο δεν είναι κάτι περισσότερο από μια διασκέδαση.

1. Τα ποδοσφαιρικά πρωταθλήματα θα πραγματοποιούνται με ευθύνη, έξοδα και οργάνωση των ποδοσφαιρικών ανώνυμων εταιριών.

2. Τα δημόσια γήπεδα και στάδια που πέρασαν στην κυριότητα των ΠΑΕ με αδιαφανείς διαδικασίες (π.χ. Καραϊσκάκη) να επανέλθουν σε δημόσια διαχείριση.

3. Οι ποδοσφαιρικές εταιρίες να νοικιάζουν τα γήπεδα από τις δημόσιες αρχές που τα διαχειρίζονται, εφόσον τα χρειάζονται, σύμφωνα με κανόνες που θα ισχύουν για όλα τα αθλητικά σωματεία ανεξάρτητα από την εμπορική σκοπιμότητα.

4. Η πολιτεία (συμπεριλαμβανομένης και της δικαιοσύνης) να αντιμετωπίζει τις ποδοσφαιρικές εταιρίες με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που αντιμετωπίζει όλες τις εταιρίες.

5. Να ΜΗΝ παρέχεται αστυνομική προστασία και ιατρική υποστήριξη στους ποδοσφαιρικούς αγώνες. Αν θέλουν τέτοιες υπηρεσίες, ας τις παρέχουν μόνες τους οι ποδοσφαιρικές εταιρίες.

6. Τα γήπεδα δημοσίων συμφερόντων θα πρέπει να επιστρέφονται στην κατάσταση που τα παρέλαβαν οι ποδοσφαιρικές εταιρίες πριν τον αγώνα, αλλιώς να επιβαρύνονται εξ' ολοκλήρου με (α) το κόστος επισκευής τους, (β) τα διαφυγόντα έσοδα από την εκμετάλλευση του γηπέδου κατά τη διάρκεια των επισκευών και (γ) κάποιο πρόστιμο.

7. Η πολιτεία (π.χ. δικαιοσύνη, αστυνομία, κλπ.) να έχουν το δικαίωμα να απαγορεύσουν, να διακόψουν κλπ. τους ποδοσφαιρικούς αγώνες όταν υπάρχουν βάσιμες υποψίες ότι τελούνται παράνομες πράξεις (βίαιες συμπλοκές, απειλή κατά ζωής ανθρώπων, κλπ.).