Αυτό εδώ πάνω είναι το trailer, αν και με λίγο ψάξιμο στα tubes μπορεί να βρει κανείς το τέλος ή διάφορες άλλες σκηνές. Η ταινία θεωρείται, πλέον, κλασική. Κάποιοι τη θεωρούν αριστούργημα, ενώ δεν είναι λίγοι αυτοί που την έχουν τοποθετήσει στην πρώτη θέση των προτιμήσεών τους. Ομολογώ πως κι εγώ έχω πει την κουβέντα "είναι η κορυφαία ταινία που έχει γίνει - τουλάχιστον από όσες έχω δει".
Είδα την ταινία πάνω από 10 φορές, αρκετές από αυτές σε διάφορες αίθουσες, με εισιτήριο. Τη νοίκιασα σε video και σε dvd, την κατέβασα παράνομα στον υπολογιστή μου, την είδα με Ούγκρικους και Πακιστανικούς υπότιτλους. Σήμερα εξακολουθεί να είναι μία από τις αγαπημένες μου. Όμως, όλα έχουν αλλάξει...
Το Fight Club είναι, πρώτα απ' όλα, πολιτική ταινία με επαναστατικό μήνυμα. Σου λέει "είσαι τα σκατά του κόσμου, κανένας δεν σου δίνει σημασία, δεν είσαι τίποτα". Το επόμενο βήμα, είναι να πιάσεις πάτο (εγώ θα έλεγα "να συνειδητοποιήσεις ότι έχεις πιάσει πάτο" - που είναι το ίδιο, τελικά). Κι όταν πιάσεις πάτο, είσαι έτοιμος να δεις καθαρά, απαλλαγμένος από τις βλακείες που σε κάνουν να φοβάσαι τη σκιά σου και ρουφούν το νόημα της ζωής σου σαν σφουγγάρια.
Έκατσα και είδα ξανά την ταινία, 10 χρόνια μετά. Ο Μπόρχες λέει ότι αν διαβάσεις ένα βιβλίο δύο φορές, πρόκειται για άλλο βιβλίο. Πάνω απ' όλα, έχεις αλλάξει εσύ, κι επομένως αυτό που διαβάζεις (που είναι αποτέλεσμα της σχέσης και της αντίληψής σου με το αντικείμενο αυτό καθ' εαυτό) είναι διαφορετικό, αφού εσύ είσαι διαφορετικός. Φανταστείτε πόσο έχει αλλάξει, λοιπόν, το Fight Club 10 χρόνια μετά, ύστερα από τους ΙΙ πύργους, τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004, τους πολέμους κατά της τρομοκρατίας και, εσχάτως, την οικονομική κρίση.
1 σχόλιο:
Ποσα αλλαξαν απο τοτε 20 χρονια μετα και ακομα πιο χαλια απο την ςνδιαμεση δεκαετια
Δημοσίευση σχολίου